Çocuk.. Pes etmemeyi öğren. Önüne konulan engelleri kaldır birer birer parmak uçlarınla. Gülümsemeyi öğren. Bazen insanlara, bazen kendine. Ağlamayı unut. Onlar sana sadece çöküş yaşatırlar. Sevmeyi öğren çocuk. Herkesi siktir et yada. Sadece kendini sev. O da olur. Unut çocuk. Beni unut, sana öğrettiklerimi unutma. Siyahım, bil bunu çocuk. Senin o masum beyazının içine sinsice sızıp, düşlerini, hayallerini, seni bitirebilecek kadar siyahım. Unutma çocuk. Bu oyun da iki oyuncu var. Ve sadece bir kazanan olacak."
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."