Geçmişin karanlık izi

Ruhum intihar eder olmuş.
Kağıdım kalemimin izleriyle dolu.
Bir ses çınlıyor kulaklarımda ne fısıltıya yakın nede ağır yakarışlara.
Bazen düşünüyor insan. Bazen değil her zaman düşünüyor. Ne yapacağını, nasıl yapacağını daha doğrusu yaşama körü körüne kapılacak kadar bir amaç olup olmadığını düşünüyor...
Bu hayat ne kadar güzel şey veriyorsa misliyle geri alıyor ve sen sadece acının üzerinde sergiliyorsun onca kırık parçayı. "Ben hep yanındayım" diyenlerin tek tek gidişini izliyorsun.
Hayat verdiği bir gülümsemeyi onlarca göz yaşlarıyla taçlandıracak kadar acımasız ölüm çiçeği...
Bir ışık gibi söndürülen hayallerim kalıyor ellerimde. Belkide bir daha kimseye güveneneyecek olmamdan bu yakarışlarım. Kimse bilmiyor ki bu yüreğin feryat figan kan ağladığını. Kimse bilmesin zaten ben güçlü olmaya alışkınım. O yüzden bu yıkılmaz duruşlarım. Bu yüzden hep susuşlarım. Omuzlarımdaki yükü bir kenara fırlatamıyorum beynimi yiyip bitiren düşüncelerimle baş başa kalıyorum. Her defasında bu kanlı enkazdan yaşlanarak çıkıyorum. Girdiğim bu enkazda umutlarım, hayallerim belki de gerçeklerim sıkışıyor.
Kaldığım bu enkaz elimin ateşe verdiği tepki gibi.

Sen bu enkazın sonunda ne tepki vereceksin ölüm çiçeği.