Bütün wattpad hikayelerinden farklı bir hikaye diğerek bile bir wattpad klasiği yazmış oluyoruz. bence ben anlatayım siz anlayın derim.
Aşk kelimesi her insana göre göreceli bir kavramdır ama bana göre aşk sevgi ve saygının bütünleşip yoğunlaşmış halidir. Bazılarına göre tanımlanamaz.
Peki bir insan sevdiği bir insanı ve kendini en yakın arkadaşı için feda edebilir mi?
Arkadaşlığı her şeyin üstünde tutabilir mi?
Peki siz tutar mısınız?
Aslına bakarsanız bu kitapta sadece bir konu üzerinden ilerleme yok. Bu kitap bir hayatın satırlara dökülmüş hali. Kimi zaman gülecek ,kimi zaman eğlenecek, ağlayacak hatta gıcık olacaksınız. Arayıp ta bulamadığınız benliğinizi bu kitapta sizlere sunuyorum her türden insan var. Zekisi ,neşelisi , egoisti aklınıza gelebilecek her türden insan bu kitapta sizlerle buluşuyor.
Ama karakterimiz bu özelliklerin hepsinden biraz almış. Çözümsüz bir karakter. Tek almadığı nokta din. Onu da sizinle birlikte öğrenecek. Sonu hiç tahmin edemeyeceğiniz bir başlangıç olacak.
Unutmayın her son bir başlangıçtır...
--------------------------------------------------------------
" Her şeyi biliyordum"
Sessizlik kapladı dört bir yanı,
Sonra bir ses daha duyuldu,
Sessizliğin çığlığını susturan bir ses,
Bir silah sesi...
Artık ne kadın vardı sevecek, ne de adam vardı kadını sevebilecek...
Ve yine karanlık sessizliğin her çığlığını en dibine sakladı...
Artık ne sesin sahipleri vardı ortada ne de sessizliğin çığlığı...
Geride sadece karanlık vardı...
Her şeyi içine alan, gireni de çıkarmayan kocaman bir karanlık...
Ben : anneni ara.
Oğuz:ne ?
Ben: sen sinem teyzenin oğlu değil misin?
Annen onu aramanı söylüyor.
Oğuz : peki bunu o niye söylemiyor ?
Ben : şarjı bitmiş?
Oğuz : şarjı bitmişse ben onu nasıl arayacağım peki ?
Ben yazıyor...
Ben çevrimiçi...
Ben : bir dakika oha doğru?
Şarjı bitmişse nasıl arayacaksın ?
Oğuz : bu küçük detayı yeni fark etmen gözlerimi yaşarttı.
Ben : sen bana Altan altan laf mı soktun ?
Hayırlı bir evlat olup annen ara demeden arasaydın böyle olmazdı 🙃
Oğuz : şimdi de sen mi bana laf sokmuş oldun?
Ben : haspinAllah sınanıyorum herhalde , git ara ne bilim ben ya.
Laf filan da sokmuyorum ayrıca.
Oğuz : sen kimsin ?
Ben: komşunuz ?
Oğuz : komşumuz kim?
Ben : evine gelseydin bilirdin.
Oğuz :geldiğim zamanlarda oldu ama tanımıyorum seni ?
Ben : o da senin kayıbın olsun hayırsızlığı bırakıp evine uğrarsın artık belki ?
Oğuz : bu aralar sanmıyorum.
Ben : benim ruhumda hayırsızlık diyorsun.
Oğuz :hayırsız olsaydım bu vatanı korumak için canımı feda etmezdim.
Ben :ne ?
Oğuz: tek hayırsız ben değilmişim anlaşılan , komşusunun oğlunun mesleğini bilmeyen bir komşu kızı.
Ne üzücü.
Tanışalım yüzbaşı Oğuz Türk...