Ci Vediamo Domani...*

Onunla kalmamı istedi.
Onunla kalmak istiyordum ama gidecektim.
Denizin keskin kokusunu içime çekerek en güzel anılarımızdan bir tanesini seçtim.Oradaydık.Gideceğimi söyledikten birkaç dakika sonraydı.Bana baktı ve gökyüzünü işaret etti: ''İşte bu,hep orada kalır,o benim bu zamana dek gördüğüm en parlak yıldız.'' Sesinde çocuksu bir heyecan sezdim.Aksanı her zamankindan daha iyiydi.Dudakları ıslaktı,yüzünde belli belirsiz bir gülümseme vardı.
Rüzgar daha güçlü esmeye başladı ve ben derin bir nefes aldım.Henüz yirmi iki yaşındaydım ve hayat, kız kardeşimin de söylediği gibi bir dramayla harcanmayacak kadar güzeldi.
Toparlanmaya başladım,bulutlar iyiden iyiye kararmıştı.''Geride kimse kalmayacak.'' diye tekrarladım.Ne o,ne ben,ne de üzerinde oturup yıldızları seyrettiğimiz o bank.Hepsi gidecekti.
Ve en sonunda ikimiz de ait olduğumuz hataylara geri döndük.
Ama söylediği gibi,o hep orada,en parlak haliyle kaldı.Venüs,belki de bütün mucizeleri ve anıları içinde saklayarak en doğru anı bekledi.Yine bir yaz akşamında,bizler yeniden gökyüzüne bakmayı hatırlayıncaya dek...