"...πάει αρκετή ώρα που έχω ξυπνήσει , είμαι ακινητοποιημένη ...πολύ μαύρο αδερφέ μου εδώ που βρίσκομαι . Το μόνο που μπορώ να διακρίνω μετά βίας είναι μια ρίζα πάνω από το μέτωπό μου . Ρίζα ραδικιού. Για πρώτη και τελευταία φορά , η ευχή πραγματοποιήθηκε , χαχ...Αλλά δεν θυμάμαι πως έφτασα εδώ , και το σκοτάδι και η ασφυκτική ησυχία μου θυμίζουν τη στιγμή που πανικόβλητη αναζητούσα το τηλεχειριστήριο για να πατήσω το κουμπί και να ξεκινήσω να τρώω "
Ενα μικρό διήγημα , ενας μικρός, πολυ μικρός προβληματισμός
Αφιερωμένο σε μια αγαπημένη μου Δασκάλα , την Μαρία
Κάπως η ιδέα μου άρεσε...
Κάπως κάθε βράδυ αντί να έχετε μια ανακοίνωση μου ίσως γράφω ένα μεγαλύτερο κειμενάκι εδώ κι εσείς θα μπορείτε να γράφετε πολύ περισσότερα...
Κάθε κεφάλαιο θα έχει και ένα διαφορετικό θέμα το οποίο θα αναλύουμε μαζί!