Asla Kanına İhanet Etme

"Sence de dünya fazla acımasız değil mi? Düşündüğünün aksine vampirlere bile."

Gözlerimi onun kana bulanmış bedeninden ayırarak özenle hazırlanmış hole çevirdim. Her biri özenle seçilmiş tablolara, fiyatını tahmin bile edemediğim zümrüt rengi fayanslara, dekoratif vazolara, hatta perdelere bile göz gezdirdim. Hayatım boyunca böyle güzel bir yerde bulunacağımı düşünmezdim.

"Hayır. " dedim gözlerimin dolmasına engel olamazken. "Siz vampirler, asla bir insan olmak ne demek bilemezsiniz. Ölürken bile."

"Çok acımasızsın." dedi öksürükleriyle kana bulanmış dudaklarıyla. Benim kanımla ve onun kanıyla...

"Asıl siz insanlar, bir vampir olmak ne demek asla öğrenemeyeceksiniz."

Artık Prens Robert Warlock'un gözleri hüzünle kapanırken ellerimle kucağımdaki başını tutma cesaretini ancak gösterebilmiştim.

"Gitme! Beni bu dünyada tek başıma bırakma." diyebilmiştim sadece.

Aylar sonra, ona ilk yalvarışımdı bu.

İlk ve son yalvarışımdı.