Dünya ve insanlar.. ne kadar da normal geliyor değil mi kulağa? Ben bu iki şey den hem korkuyorum hem de tiksiniyorum.
Şimdi nerede miyim ? Yine bir uçurumun kenarın da , çünkü bir tek burada nefes aldığımı hissediyorum.
Benim acı çekemem çocukluktan başladı. Benim ağlamam çocukluktan başladı. Benim darbe yemem çocukluktan başladı. Benim güvenim ise babam tarafından kırıldı.. Ben Hira 17 yaşın da bir kızım. Tüm bu pis ve yalan dünya da yaşamaya çalışan bir kız. Aldığım onca darbelere rağmen hayatta kalabilmek için uğraşan mutsuz bir kızım ben. Acılarım'ın üstünü örtmek için maske olarak kullandığım gülüşümle hayata boyun eymemeye çalışan maskesini sadece yalnız kalınca çıkaran bir kız. Onca dikenli gül arasın da duran zararsız masum bir papatyayım ben. Mutsuz bir maskeli papatya. Ama bilmiyor lar ki papatyalar mutsuz olurlarsa ölürler... 🌿