Wyobraźcie sobie- macie osiem lat i wasze dzieciństwo się kończy. Najbliższa wam osoba ma nieudaną próbę samobójczą i jest w śpiączce. Zamykacie się w sobie. Nie macie się już komu wyżalić, a psycholog nic nie daje. Właśnie to od kilku lat przeżywa Eleonora. Jest zagubiona w nowym otoczeniu. Kiedy idzie do högstadie każdy ważny dla niej dzień opisuje w liście swojej ciotce Rosell, która siedem lat temu miała nieudaną próbę samobójczą.