Zaman zaman, huzursuz kelimeler Zaman zaman kırgın Kalemim adam ; sana kırgın, acısını kusuyor dizelere mısralar yorgun sen olmadığında. Yağmur ayrı dövüyor kaldırımları mesela, sana olan nefretimi senden almak istercesine bedenine çarpıyor. Söylesene adam? Şiirler, şiirler hep sana mıydı evrende. Maviler hep sende mi kutsaldı. Ruhun fani hayata ölümü mü fısıldardı? Söylesene adam, aşk sende neden bu kadar yakıcıydı? Kelimelerim can çekişiyordu, korkarak araladığım pembe defterim kapağına hiç yakışmayacak acılar saklıyordu içinde.. Acılar akan kana karıştı o gün. Gözlerine ağlayarak baktığım adam gitti o gün. Ve ben son kalan gücümle sayfalara kustum acıları. Son kalan kırıntılarla harcadım ona olan umutlarımı... Tüm hakları bende saklıdır, tıpkı tüm duygularının bende saklı olduğu gibi.