Psychologiczny Stories

Ta historia nie będzie o pluszowych misiach, różowych balonach w kształcie serca ani o romantycznym wypadzie na molo w Sopocie wieczorową porą. Ta historia złamie Ci serce. Wyrwie z klatki, przeżre, wypluje i pójdzie dalej, nie oglądając się za siebie. Ale Ty i tak będziesz błagać o więcej.

"Obłęd Seple Town" to opowieść, która wciąga od pierwszych stron, prowadząc czytelnika przez labirynt ludzkich emocji, napięcia i zagadek. Każdy rozdział odkrywa nowe tajemnice, a granica między rzeczywistością a obłędem staje się coraz bardziej nieuchwytna. Idealna lektura dla tych, którzy lubią być zaskakiwani i nie boją się wejść w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki.

Nikodem, osoba, która wybrała samotność z wyboru, izolując się od reszty społeczeństwa pogrążał się w czynnościach, które zabijały zarówno jego czas, jak i po części jego duszę. Będąc samotnym nie wyobrażał sobie, że koszmar, który nawiedził jego miasto sprawi, że zda sobie sprawę z tego, że na tym świecie istnieją paskudniejsze rzeczy od tego co dotychczas było mu znane. Pierwsza część sagi o szaleństwie i terrorze.

W świecie, w którym jedno zdanie potrafi wywołać lawinę wydarzeń, a symbol staje się silniejszy niż broń, narodził się ruch, którego nikt nie przewidział. Zaczęło się od obsesji jednego człowieka - Adama, zamkniętego w więzieniu stalkera, którego słowa i notatki miały umrzeć wraz z nim. Ale echo nigdy nie znika - powraca, zniekształcone, mocniejsze, wchłaniając ludzi i miasta. „Morze", „Wiatr", „Sztorm", „Cisza" - każdy nowy etap był bardziej nieuchwytny, bardziej wszechobecny, aż w końcu nadeszła „Nicość", pustka, która groziła połknięciem wszystkiego. Marcelina - kobieta, która miała być ofiarą, stała się głosem sprzeciwu. Policjant Kulesza próbował zrozumieć, jak walczyć z narracją, której nie da się zamknąć ani aresztować. Adam, pogrążony w cieniu własnych słów, patrzył, jak jego obsesja zamienia się w globalny koszmar. „Echo Nicości" to mroczny thriller psychologiczny o sile słów, które wymykają się spod kontroli, o strachu rozprzestrzeniającym się szybciej niż wirus i o odwadze zwykłych ludzi, którzy przeciwstawiają się pustce. To opowieść o tym, jak cienka jest granica między głosem a echem, ciszą a milczeniem, życiem a Nicością.

Ten człowiek nie wie, kim jest, jak się nazywa, ani dokąd zmierza. Niczym więc się od nas nie różni.... no może tylko tym, że mieszka w latarni morskiej stojącej na niebie. Myśleliście, że gwiazdy to serio kule gazu?! Karaluchy pod poduchy i do wspomnienia... że tak powiem.

Dramat psychologiczny

Każdy ma swój cień. Gdy my świecimy w słońcu pokazując swą naturę on chowa się za nami kryjąc piękno pod swoim mrokiem. W tym świecie cień to całe nasze zło kształtowane od urodzenia. Nikt ich nie widzi, bo nikt nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów. Ja je widzę. Widzę jak niszczą świat nadal nieświadomych tego ludzi.

Życie ma to do siebie, że, mówiąc kolokwialnie, często kopie nas w dupę. Mnie kopie nawet zbyt często. Studiuję medycynę, z którą się nie zgadzam i z którą sobie kompletnie nie radzę, mieszkam w miejscu, którego szczerze nienawidzę, a każda bliższa relacja z ludźmi w moim wykonaniu kończy się sromotną klęską. Swoje życie przegrałam już chyba na starcie, ale wciąż stwarzam pozory, że jestem poważną, choć lekko niezrównoważoną histeryczką, to znaczy przyszłą panią doktor. Nie da się jednak ukryć wszystkiego, a kiedy kurtyna się unosi, wszystkie maski opadają. A to nie może skończyć się dobrze. Bez znieczulenia to wszystko jest nie do ogarnięcia. To co, Panie, morfina po kawie? Czy dziś może i bez kawy się obejdzie?

Grunt uciekał mu spod nóg. Jeżeli chciał zachować chociaż cień nadziei musiał działać szybko. Jakże oklepane "teraz albo nigdy" odbijało mu się od wewnętrznych części czaszki. - Czyli ja podpisuję umowę, a Ty załatwiasz pomoc, tak? - zapytał jeszcze raz. - Taa... Tak to mniej więcej działa. Przynajmniej w przypadku, kiedy nie masz forsy. A teraz rusz dupę, bo mam jeszcze trochę innych zajęć na ten wieczór. Artur przeklął pod nosem. "Teraz albo nigdy" śpiewał głos w jego głowie. - Będziesz tego żałować Bielak. - Mruknął sam do siebie, po czym złożył bezładny podpis na podsuniętej kartce. - Witamy w załodze. - Zaśmiał się mężczyzna. Jednym haustem dopił resztkę piwa, po czym wstał i bez dalszych wyjaśnień wyszedł. Artur został sam ze swoimi myślami i słabą muzyką wydobywającą się z barowych głośników.

Deszcz ciągle padał, biegał na wprost. Powtarzając- szybciej.... szybciej! Nie zwracałem uwagi na tabliczki z nazwami ulic ani na nadjeżdżające samochody. Groźba potrącenia zdawała się znacznie bardziej atrakcyjna niż spotkanie z nią. Nie musiałem się odwracać, czułem jej obecność. Postać w czarnym płaszczu była kilka metrów za mną. Nie było mowy o tym że się podda. Przebiegałem przez kolejne ulice miasteczka w świetle pełni księżyca. Co za nonsens, zawsze uwielbiałem się w niego wpatrywać a teraz będzie świadkiem mojej śmierci. Pomimo ulewnego deszczu czułem jak łzy spływają mi po policzkach... Nie, nie mogę ot tak dać się zabić! Chciałbym jeszcze zrobić tyle rzeczy nie mogę teraz umrzeć! Jednak czym są marzenia pojedynczej nic nie znaczącej istoty ludzkiej wobec takiego mordercy? W ciągu zaledwie sześciu dni z jego rąk zginęło 13 osób. Jeśli nie więcej. Mieszkańcy przestali sobie ufać, nikt nie wie czy to nie jego sąsiad nie jest zakapturzonym oprawcą. O ironio nawet teraz czuję obecność ludzi pomimo tego że nikogo nie ma na ulicach. Kurczą się w ciemnych zakamarkach nie zwracając na siebie uwagi, nie starając się pomóc... Trudno im się jednak dziwić. Śmierć kogoś innego jest na pewno wygodniejsza. CHOLERA! Uliczka którą właśnie biegłem skończyła się z trzech stron otoczona przez ściany bloków. Jednak dwa tygodnie to za mało aby poznać topografię miasta- zaśmiałem się zdając sobie sprawę z nadchodzącego końca. Oparłem się plecami o ścianę, deszcz ustawał. -Hah chociaż pogoda się poprawiła-rzuciłem do zbliżającej się postaci. Co ja sobie myślałem? Że niby coś takiego ją przekona aby mnie oszczędzić? -Mamy okropną jesień tego roku- zabrzmiał kobiecy głos, zdawał się być spokojny i kojący. Zupełnie nie pasował do mordercy- Jednak nie o tym chciałam rozmawiać. Mam dla ciebie pewną propozycję. -Słucham?- powiedziałem drżącym głosem

"Stawiam kolejne kroki w nieskończonym labiryncie ruiny. Zupełnie zatracam poczucie czasu, przez co nie jestem już pewien, czy spędziłem tu dziesięć minut, czy może całe trzynaście lat. Jedną ręką łapię się za głowę, mając nadzieję, że pomoże to nieco uciszyć ten nieznośny szum. Szum, który pojawia się w mojej głowie za każdym razem, gdy próbuję wykrzesać z siebie trochę więcej indywidualności."

Seks, przemoc, filozofia egzystencjonalna i rozterki neurotycznego intelektu. Był już Dziennik Bridget Jones, był Pamiętnik nimfomanki, przyszedł czas na powieściowy „pamiętnik" na miarę XXI wieku. Powieść obrazoburcza oraz prowokująca, pełna skrajności - z jednej strony pokazująca w sposób bezkompromisowy życie współczesnej młodzieży, z drugiej zaś traktująca o kwestiach filozoficzno-społecznych - tolerancji, stereotypach, samotności, a także sensie istnienia. Wyalienowana Nati, niemal wpędzona przez „typowych" facetów w mizoandrię, zafascynowana tajemniczymi gothami oraz zniesmaczona swoimi znajomymi dresiarzami, trafia na fanatyków wampiryzmu i stopniowo popada w wielki konflikt pomiędzy przyjaźnią a miłością. Sceny erotyczne i romantyczne przeplatają się tutaj z krwawymi oraz wulgarnymi, a wszystko jest pokazane oczyma niezwykle inteligentnej, choć nieco nadwrażliwej i przeintelektualizowanej, dziewczyny, którą problemy z przystosowaniem do otoczenia spychają na krawędź depresji. Bo... W życiu chodzi o cos więcej niż tylko o przeżycia, aż do śmieci. Autor: Eryk Edwardsson Tytuł: „Pamiętnik lesbijki" Gatunek: dramat psychologiczny Ilość stron: 240 Oprawa: miękka Wymiary: 125 x 195 x 13,2 mm Rok wydania: 2015 r.

Amatorski pisarz walczący ze stresem pourazowym, jego psychoterapią jest jego własna książka.

Shawn i Laura mieszkali w tym samym domu, ale prowadzili zupełnie inne życie. Shawn był popularnym uczniem w liceum, kapitanem drużyny piłkarskiej i miał wiele znajomych. Laura natomiast była cicha i nieśmiała, zawsze trzymała się z tyłu i była obiektem drwin ze strony rówieśników. Ich rodzice byli zajęci swoją karierą i nie mieli czasu dla dzieci. Shawn, jako starszy brat, powinien opiekować się Laurą, ale zamiast tego ignorował jej problemy i skupiał się na swoim własnym życiu. Sytuacja zmieniła się, gdy ich rodzice umierają. Shawn i Laura zostali sami, a Shawn musiał się zająć opieką nad młodszą siostrą. W miarę jak dni zamieniały się w tygodnie, Shawn zaczął zauważać Laurę w zupełnie innym świetle. Zobaczył w niej piękną i inteligentną dziewczynę, a nie tylko siostrę. Laura również zaczęła widzieć Shawna w nowym świetle. Zaczęła doceniać jego opiekuńczość i siłę, a także jego słabości i lęki. Ich relacje stały się bliższe, ale Shawn nie mógł się pozbyć uczucia, że coś jest nie tak. Czy ich miłość jest dopuszczalna? Czy mogą być razem, pomimo że są rodzeństwem? Gdy Shawn i Laura próbowali nawigować w swoich nowych uczuciach, musieli także radzić sobie z presją ze strony otoczenia. Sąsiedzi, nauczyciele i znajomi zaczynali podejrzewać, że coś się dzieje między nimi. Czy Shawn i Laura zdołają znaleźć sposób, aby być razem, czy też będą musieli ukrywać swoją miłość na zawsze?