Şimdi Stories

Hayat hızlı trene benzer derler. Bazen aşağı inersiniz, bazen doruğa çıkarsınız. Oysa benim hayatımı tanımlamak için hız treni tanımını kullanmak mantık dışı. Benim yaşadığım sefil hayat olsa olsa uçurumdan düşen bir arabaya benzer. Aldığım her nefes beni aşağı çeker ve mutlulukla aramdaki mesafeyi açar.

Bazen ne kadar inanmasak da bu tür şeylere, bir yıldız kaydığında dilek tutarız. Son kalan umudumuzu o yıldızın kuyruğuna bağlar, sonra sessizce gökyüzünden kayışını izleriz. Hatta belki sonraki gün bu yaptığımızla kendi kendimize alay eder, sonra gülüp geçeriz. Ama ben öyle yapmadım.. İnsanlar hatıralarını günlüklerine, telefonlarındaki notlar kısmına yazarlar. Bense bir yıldıza anlattım. O yıldızın o gün kayabileceğini hiç düşünmeden dakikalarca içimi döktüm ona.. Ve şimdi yıldızım kayıyor, bense uzatıp elimi tutamıyorum, öylece izliyorum gidişini.. Sanki giderken bana bir dilek hakkı sunar gibi usul usul, yavaş yavaş kayıyor üstelik.. Oysa benim aklıma ne bu sona yakışır bir dilek ne de herhangi bir hayalim geliyor, sadece susup izliyorum.. Onunla beraber hatıralarım da ellerimden kayıp gidiyor sanki.. Ama yine acıları ve izleri benimle kalıyor.. - Dileğini tutacak mısın? Yoksa boşa mı gidecek bu intihar? Ben sessiz kalınca o devam etti.. - Peki.. O zaman ben dilek tutarım bu Hatıra Yıldızı'nın gidişine yaraşır bir şekilde.. Dilekler söylenirse kabul olmaz derler. Ama bende işe yaramayacak. Çünkü ben, dileğimi dileğime anlatacağım.. Dileğim; yaralarını sarmama izin vermen Yaralı Prensesim, dileğim sensin. Umarım bir gün yaralarını sarabilir, seni hiç olmadığın kadar mutlu ve evinde hissettirebilirim. Artık Hatıra Yıldızın ben olabilir miyim?