" Benim için yazdığın kitabı artık bitirmelisin. Okumayı çok istiyorum." 
"Son düzlükteyim, bitmesine az kaldı."
"Ne kadar az kaldı?"
"Sadece finali kaldı."
"Aklında nasıl bir final var?"
"Artık yanimdasin benimlesin ve bana gitmekten bahsetmiyorsun aklımdaki mutlu bir son."
"Sence bize mutlu bir son yakışır mı?"
"Evet, en güzel bize mutlu son yakışır."
"Ya ayrılırsak?"
"Seni hiç bırakmam."
"Ya beni unutursan?"
"Hiçbir şey seni bana unutturamaz."
"Söz mü?"
"Söz veriyorum. Acıbal, seni hiç unutmayacağım."

Ukde en çok unutulmaktan korkardı. 
Ve Eflah  onu unuttu.
Ukde en çok o kitabı okumayı istedi.
Ve onun dışında herkes o kitabi okudu.

Eflah'ın bazen gözleri sızladı, yüreği yandı ve acıyı kemiklerine kadar hissetti ama onu hiç hatirlamadi. Kimi unuttuğunu bile bilmeden silinen hafızasına Ukde'yi geri getiremedi. Tıpkı hayatına da geri getiremediği gibi. Ukde bir daha donmemek üzere gitmişti ondan.

Öyle bir uğradım dercesine gitmişti...