Soğuktu...
Ama sadece dışarıdan bakınca.
Sıcaktı...
Ama içini görebilene.
Mutluydu...
Ama yalandı.
Üzgündü...
Her gülüşünde bir acı gizliydi o kızda.Onun tek arkadaşı vardı.Sayfalar...Yazardı,çizerdi,karalardı...Herkes öylesine yaptığını zannederken hayatı gizliydi o sayfalarda.Kimse anlamazdı onu.Mutlu görürlerdi , sormazlardı nasıl olduğunu . Her gece ağlardı ama sadece duvarlar biliyordu bunu.O gece ağlayıp , sabah gülen bir kızdı.O her şeye gülen kızdı.O hayata inat yaşayan kızdı.O acı çekerdi ama pes etmezdi.O acılarını gizlerdi.O yalandan gülümsemesiyle  insanlara mutlu olduğuna inanırdı.Onun yüreğindeki küçük bir umut kırıntısı ayakta tutuyordu.Mavi bir umuttu.Küçük bir olayda mutlu olan bir kızı kimse mutlu edememişti çünkü kimse anlamıyordu .O içten içe ölen,yavaşça umudunu kaybeden,hayata karşı güçsüzleşen ama asla pes etmeyen bir kızdı.Mavisi yavaş yavaş azalırken dışarıdan beyaz gibi gözüken gri bir kızdı , ne cennetti ne de cehennem Ne suçuydu ne de masum  arafta kalmıştı... Ama hiç umudunu kaybetmemişti.O  kusursuz Dünya'nın kusurlu insanı ,yalnızlıkların prensesiydi.