Κάθε φορά που τον τοίχο κοιτάζει
η μπογιά σαν να 'ταν χθες θα στάζει.
Άλλος σε κρίνει,
άλλος σε κράζει
το θέμα είναι ποιος σε νοιάζει;
Πόσες σκέψεις χωρά τελικά μια καύση;
Πόσα λόγια η παύση;
Από όταν χώρεσαν δύο νύχτες σε ένα βράδυ,
η μία από αυτές δεν ξημέρωσε ποτέ,
και μήνες τώρα, είναι μόνιμο το φεγγάρι.
Αφού τα πάντα ρει
πώς ο άνθρωπος τελικά δεν αλλάζει;
Να ζει κανείς
ή να μην ζεί.
Εδώ που όλα μας περισσεύουν
μα συγχρόνως, τίποτα δεν μας είναι αρκετό,
τίποτα δεν μας φτάνει.
Έχοντας δύο σκέψεις μονότονες,
θα βγεις σεργιάνι.
Η μία πως στον κόσμο ποτέ δεν χώρεσες, 
και η άλλη πως αυτό όφειλες
αν το ήθελες δεν το 'μαθες ποτέ.
Μέσα σου το 'πνιξες
σε κουβέντες ανώφελες, 
τις ανησυχίες σου πίστα ποτιζες
ποτέ σου δεν τις ξορκισες,
που στο διάολο υπολογιζες;
Εγκλωβισμένος μες' το συρματόπλεγμα
που κόμπο-κόμπο το 'πλεκες,
κι οι μέρες μου κυλάνε παράξενα όμορφες.