-Mad5-
Günaydın canım
hileliler
hileliler
Hayat zormu?
hileliler
Mutluyum. Olmayacak sandım, her şey üst üste geldiğinde bir daha gülemem zannettim ama oldu. Zaman geçti, sabrettim, bekledim, bazen ağladım, bazen içime kapandım ama bir gün güneş yeniden doğdu. Küçük şeylerde bile huzur bulmayı öğrendim, bir fincan kahvede, sevdiğim bir şarkıda, içten bir tebessümde… Kalbim hafifledi sanki, taşıdığım yükler azalmasa da artık beni ezmiyor. Kendimi sevmeyi yeniden öğrendim, eksiklerimle, yaralarımla, geçmişimle. Her şey mükemmel değil ama artık bunun mutluluğa engel olmadığını biliyorum. Gözlerimin içi gülüyor demem kolay olmadı belki ama artık diyebiliyorum. Ve şimdi anlıyorum, mutluluk büyük şeyleri beklemek değil, küçük anlara sıkı sıkı sarılmakmış. İçimde bir huzur var, tarifsiz bir dinginlik. Belki hâlâ her şey yoluna girmedi ama içim yoluna girdi. Mutluyum çünkü kendimle barıştım, çünkü yaşadım ve vazgeçmedim.
hileliler
Yorgunum.Hayatın ağırlığı omuzlarımda bir dağ gibi duruyor.Sabahları uyanmak bile bazen bir savaş gibi geliyor.Gözlerimi açar açmaz içimde bir sıkıntı,havanın griliği gibi ruhumu kaplıyor.Nefes almak sıradan bir refleks değil de bir mücadele gibi.Yorgunum çünkü içimde biriken kelimeleri kimseye anlatamıyorum.Konuşsam anlamıyorlar,sussam içim çürüyor.Zaman geçiyor ama ben sanki yerimde sayıyorum,adımlarım ağır,kalbim yorgun.Yüzümde gülümseme taşısam da içimde sessiz bir fırtına kopuyor.Bazen her şeyden uzaklaşıp bir yerlere kaybolmak istiyorum,ama gidecek yerim de yok.Yorgunum çünkü taşıdığım duygular çok fazla,ama onları bırakacak kimse yok.Yorgunum çünkü hayat sadece mutlu anlardan ibaret değil ve ben bunu en derinden hissediyorum.Bazen güçlü görünmeye çalışmak bile başlı başına bir yorgunluk kaynağı.Yorgunum çünkü ben de insanım ve artık biraz durmak,sadece susmak istiyorum.
hileliler
Sandığımın ötesindesin biliyorum, asla sen değilsin. Ben umutlanıyorum sadece, korkma biliyorum ne yaptığımı. Zavallıyım sadece.! Bir kere seninle konuşmak bende yeniden dirilme etkisi yaratacak.. Yanlış anlama, meraklı bir kişiliğim var, öyle hemen her şeyin üstünü örtmem. Ve sen, senin gibi bir gerçeği asla es geçmek istemiyorum, tek gerçek sensin. Ben diğerlerine benzemiyorum bunu bil, onlar koşuyor ben sadece adım atıyorum, ama bil ki sen yoluma çıkınca koşacağım!.. Özgürüm artık diye bağıracağım.. Sonsuza dek, kutlamalar yapacağım, döndün diye. Gözlerimi kapayıp Tanrıya Şükredeceğim.. Tanrım bana şans verdin, beni yarı yolda bırakmadın.. Sana teşekkür ederim.. Aynı şarkıyı tam 3.kez dinliyorum usulca sessizce. Ve sadece ben duyuyorum. Anlamını asla bilmediğim bir şarkı, sözleri çok anlamlı lakin anlamıyorum. Onu dinlenecek hale getirmiş olanda sensin.. Bu yönden senin gibi bir varlığı iyiki merak ediyorum, diye kendimde bir gurur barındırıyorum. Hadi dön ve gel, seni her zaman bekliyorum. Çürümüş tabutumun içinde
hileliler
Bütün Dünyayı dolaştım.
Kanatlarım artık yorgun.
Gezgin abdallar gibi yaşlı ve yorgun düştüm.
Ama gözlerim hep seni aradı.
Ah Yüreğim, Benim yüreğim..
hileliler
Bir yalandı sana başvurma stilim, bir kandırmaca belki, ya da en yalın haliyle bir savunma mekanizması. Gerçekte ne zaman gözlerinin içine baksam, kendimden bir parça kaybettiğimi hissediyordum. Ama belli etmedim, edemezdim. Çünkü sen, en çok da belli ettiğimde yok olurdun. O yüzden sustum. Sustum ve içime attım. Geceler boyunca yastığa akıttığım gözyaşlarımı senin haberin bile olmadan kuruttum. Acı çektim. Hem de öyle bir acı ki, kelimelere dökülse harf harf yutkunmak zorunda kalırsın. Gözümün önünde gidişin, içimde kopan fırtınaları dindirmedi; tam tersine daha da büyüttü. Ve şimdi... Acı çekiyorum. Hâlâ. Her sabah uyanıp da "bugün artık hissetmeyeceğim" diye kandırdığım her gün, yeniden batıyor içime. Seninle yaşadığım her anın tekrarını zihnimde defalarca sarıp sarmalıyorum. Ama sen, hiçbirini hatırlamıyorsun bile belki de. Ne zaman ki "ben iyiyim" dedim, işte o zaman en çok canım yanıyordu. Senin "iyi misin?" bile demeye tenezzül etmediğin o anlarda ben, içten içe yok oluyordum. Kalbim, sana seslenmekten yoruldu. Ruhum, adını fısıldamaktan soldu. Ama sen bunları bilmeden, bilmek istemeden yaşadın. Şimdi, geceleri rahat uyuyabiliyor musun? Beni görmezden gelişinin yükü, hiç mi sıkmıyor boğazını? Ben burada, her şeyin enkazı altında kalmışken, sen hâlâ kendini haklı mı sanıyorsun? Seni sevmek bir suçsa eğer, ben en büyük cezayı zaten çekiyorum. Ama ya sen? Bir gün olsun aynaya bakıp kendine "ne yaptım ben?" dedin mi? Belki de tek yalan, benim sana başvurma stilim değil, senin bana hiç dönmeme ısrarındı. Bu suskunluğunla beni bin kere öldürdün. Ve hâlâ... Hâlâ acı çekiyorum.
hileliler
https://youtu.be/iPRICWlVJus?si=27dt1EF3UHTxs0Hn Sana ilk rastladığımda üstümde eski bir palto vardı, içimde ise onarılmamış yılların ağırlığı, sen gülümsedin, ben eski bir sokağın köşesine İlişmiş çocuk gibi utandım, içimde ne varsa sustu birden, rüzgar bile durdu sanki, seni o an bildim, bir kadını değil bir yurdu sever gibi bildim, bir suya dokunur gibi, bir ekmeği bölüşür gibi, adını öğrendiğimde çok geçti, ben seni çoktan ezberlemiştim çünkü, sonra günler geçti, ellerin bir çay bardağında ısındı, gözlerin bir şiiri yudumlar gibi baktı bana, ben sana alıştıkça, sen benden biraz biraz eksildin, bazı kadınlar giderken iz bırakır, bazıları nefes götürür, sen her ikisini de yaptın, içimde bir balkon var şimdi, çıkıp senin olmadığın şehre bakıyorum, üşüyorum ama camı kapatmıyorum, belki dönersin diye, belki bu şehirden bir iz taşır bana diye, sen gideli bu kente sabahlar geç gelir oldu, kuşlar sessiz uçuyor, sokak lambaları erkenden yanıyor, bilmem fark ettin mi ama ben şiir yazmayı da bıraktım, kelimeler artık itaatsiz, her biri sana küskün, sana suskun, seni beklediğim her gün kendimden biraz daha vazgeçiyorum, dostlarım soruyor neyin var diye, "biraz yorgunum" diyorum, oysa ben içimde devrilen bir aşkın enkazıyım, kimse bilmez, kimse anlamaz, bir başkasına baktığında gözlerinde parlayan ışık, bir zamanlar bana düşüyordu, şimdi başkasının teninde soluyorsun hayatı, olsun, ben seni affettim ama kendimi hiç edemedim, çünkü insan en çok kendine ettiği yeminle yaralanır, senin gidişin bir vedadan fazlaydı, bendeki bütün sokaklar senle trafiğe kapandı, şimdi kendime bile çıkmazım, seni unutmaya kalkıştığım her gün, adını daha derine gömüyorum..