ㅤㅤ ㅤ𖣂

Neyse zaten geç oldu uyu sen 

Ama ya

@anakronizm  He ondan. 

@ruhsalbitiklik  dovorom

@anakronizm  Döverim. 

@anakronizm  Bak. 

@ruhsalbitiklik  bakim

Ben ona yazarken nokta atıyor muyum gerizekalı bi bak. 

Nokta

@anakronizm  He aynen. 

@ruhsalbitiklik  sus be uyu uyuduğun yerde

@anakronizm  Ya he. 

@anakronizm  Iy. Midene yazik.

Yeseneee

Herkes için güçlü görünmeye çalışmaktan anlaşılmamaktan tek başına ayakta durmaktan yazıp yazıp sessizce ağlamaktan. Bir çıkış yolu aramaktan. Geceyle konuşup sabaha susmaktan. Yalnızken korktuğunu bile itiraf edememekten yoruldum. Herkes gitti ben hep kaldım. Ve artık o küçücük kalbinde koca bir ömür taşıyan o masum kız çocuğu kimseyi affetmeyecek çünkü kimse gerçekten kim olduğunu öğrenmek istemedi.

Kimse bilmedi Kimse "Sen ne istiyorsun?" demedi "İyi misin?" bile denmedi. Bir kere olsun "Sen seversin, senin için olsun" denmedi. Hep başkaları düşünüldü. Bense beni sadece yargıladılar. Umursamaz dediler hissiz dediler heves etmez dediler oysa ben içimde ne fırtınalar kopardım kimse bilmedi. Hep üzerime geldiler. Ben ve içimde kalan o masum kız çocuğu her şeyden çabucak mutlu olabilen gözünde küçücük şeyleri bile büyütebilen ama artık içinde bir damla neşesi kalmayan o çocuk yoruldu çok yoruldu.

En çok kendimden nefret ediyorum. Çünkü herkesin sırtını döndüğü yerde ben kalıp savaştım. Kimsenin uğruna vazgeçmediği şeylerden ben bir bir vazgeçtim. Küçücük hayallerimden içimi ısıtan minicik heveslerimden gözlerimi parlatan o çocukça isteklerimden hepsinden. Sadece onlar mutlu olsun diye. Sadece biraz sevilirim diye. Ama olmadı hep yalnız kaldım. Görülmedim duyulmadım seçilmedim. Hep ikinciydim hep gereksizdim ve ben bütün bu yok sayılmışlığın içinde her seferinde içim kanarken gülümsedim. 

Ama ya

Uyanmadın mı hâlâ? 

Öptüm bisürüü

içimiz rüzgârlıyken, içimiz sessizken, içimizdeki depremlerden ve kıyametlerden sonra en ufak bir canlı belirtisi yokken, nasıl oluyor da hâlâ ruhumuz içimizde? Nasıl oluyor da kalbimiz hâlâ atıyor? Hâlâ nasıl nefes alıp, nasıl da direniyoruz hayata? Bakmayın gülümsediğime, bakmayın ayakta durduğuma, bakmayın dışarıdan normal göründüğüme, ben paramparçayım. Ben, yenilgiyim.

İçimizde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölünmüşken hayat, içimizdeki okyanusların en derinlerinde boğulmuşken umutlar, içimizdeki yangınlar acımasızca alev almışken, içimizdeki tüm parçalar, tüm inandıklarımız, tüm dirençlerimiz, tüm dayanaklarımız, tüm çocukluğumuz paramparça olmuşken, içimiz yıkık bir savaş yerini andırırken, içimiz terkedilmiş bomboş bir şehirken.