İnsanım, günahlarım da var sevaplarım da. Kötülüğüm de olmuştur iyiliğim de. Kul olduğumu bilirim fakat kulca davranabildim mi bilmem.    
      Bazen bir ihtiyar gibi düşündüm bazen bir çocuk. Bazen bir göl gibi sakindim,  bazen set tanımaz seller gibi coşkun. 
      Acizliğimin farkındayım. Belimi büken günahlarımı dua kanatlarıyla af kapısına uçurduysam da ruhumdaki tahribatlarını söküp atmak zordur bilirim. Varsa iyiliklerim ki hiç aklımda tutamam, onlar değildir kurtuluşa dayanağım.  Umutlu oluşum, acziyetimin karşısında sonsuz rahmeti biliyor olmamdandır.    Tek barınağım bu rahmettir.  Ondan asla ümit kesmem.