Bazen yıkılmışlıkların seni öylesine yormuştur ki, hevesle kurduğun, gerçekleşmesini her gece hayal ettiğin dileklerinin peşinden gidemeyecek kadar kırgın hissedersin. Sanki, hiçbir şeye yaramayacak bir heves için, boşu boşuna çabalıyor gibisindir kendi aklında. O an, benliğini yitirişini izlemiş, kendi özünü yok etmişsindir aslında. 

Solgun umutların çare olduğu, tozlanmış yılların hatıralarını en derin kutulardan çıkarmanı sağlayacak olan, heveslerinin umutsuzluğa dönüşmemesi için uğraşmayı göze alacak kadar yeni başlangıçlara hazır biri misin? Yoksa, hayal kırıklıklarının seni ele geçirmesine izin verecek kadar pes etmiş biri mi?

-lonelyhopes