Last night, I was just holding my journal notebook that I used to write during my high school days. Suddenly, a folded paper fell. In my curiosity, I opened it. It was a letter from the first person that I hurt and loved. It was almost 4 years had passed. When I read the letter, I had mixed emotions. I felt guilty and I also felt happy.
This is what the letter says:
"Sorry po kung marami akong ginawang mali na palagi akong may toyo hindi ko po kasi alam ang gagawin kapag may problema ako eh. Minsan umiiyak ako, minsan umaalis na lang ako para makalimutan ko, para pagbalik ko wala na ang problema ko, alam mo hindi ako pumupunta ngayon sa church baka kasi ipagtabuyan mo ulit ako, alam mo masakit eh hindi mo man lamang ako pinagasalita may kukuhanin sana ako pero anu ang ginawa mo pilit mo akong pinagtulakan tapos hindi mo pa sa akin pinasabay si Jessie, bakit anu ba ang gagawin mo sa kanya, pati kung nasasawa ka na sakin dahil palagi akong nasa simbahan sana naman maintindihan mo ko, gusto ko lang naman tumulong sa inyom gusto ko lang naman gabayan ka at gusto ko lang bantayan ka, hindi naman kasi sa lahat ng bagay natutulungan kita kaya ang ginagawa ko sa church ako nabawi, kaya pasensya na po talaga hindi ko naman po sinasadyang mahalin ka eh, talagang naramdaman ko sayo tumibok ang puso ko, kaya kung nagagalit ka nagtatampo ka wag ako sisihin mo, itong puso ko mahal ka nya eh, kausapin mo nalang ako kapag pede na ulit akong pumunta dyan. Sana po hindi na maulit ito kasi ayoko pong palagi tayong ganito, hindi nagkakaintindihan kaya sana po hindi na po mauulit, marami na po kasi akong problema eh kaya ayoko ng madagdagan pa. God bless po, lagi po kayong mag-iingat."
Sorry po sa nagalit din sakin, I said sorry to him after he gave me this letter. This happened 4 years ago. I already moved on. He already had a girlfriend and their baby, though they are not yet married.
I am now a graduating college student. And I am happy for them.
I'm proud to be SINGLE! ^_____^
