S

Ayy buralara geri dönmüşsün öylesine bakınırken fark ettim, nasılsın?

eskiyi şimdi elde etmek, şimdiyi eskiye göndermek istiyorum. 
          büyüdükçe sabırsızlaşıyorum, beklemeyi bilen bir yanım da var. 
          sordular: yorgunluk mu bu, yoksa olgunluk bu mu? 
          cevapladım: yalnızca ciğeri sıkıştıran bir soluk. 
          ama bende tek bir karşılığı var, o da döngüde bir abukluk.

insanlar bir haftada nasıl iki bölüm atabiliyorlar anlamıyorum. benim bir bölümü tamamlamam haftalarımı alıyor çünkü önceki ve sonraki dört bölümle bağlantısı çok kritik oluyor. tekrar ve tekrar okunan anlar, yeniden yazılan kısımlar derken bir bakıyorum iki hafta geçmiş. üstelik ilk üç bölüm tam bir fiyasko. o üç bölümün döngüsünden kurtulmak iki ayımı aldı. kaldı ki bir yıldır birinci bölümü atmaya çalışıyorum... neyse başladık bir yerden geldim onuncu bölüme kadar.

bir insanı wattpadden engelleyecek kadar onunla ne yaşamış olabilirsin ki ayol

11.07.2025 
          
          Kulağa çok küçük gelen ama içinde kocaman hisler barındıran yıllar...
          Ne kadar yıldırıcı, ne kadar üzücü olursa olsun dünyaya bir kere daha gelseydim yine bu bedende var olmayı tercih ederdim. 
          Bazen hala 13 yaşındaki gibiyim; o yaz sıcağında kitap okuyarak mutlu olduğum, terlememe rağmen deli gibi dans ettiğim, sesim kısılana kadar şarkı söylediğim günlerdeki gibi. 
          Bazen de 40 gibiyim; yaşadıklarımdan, düşündüklerimden, taşıdığım yük ve duygular yüzünden. 
          
          Yeni bir bölüm başlatmak için doğduğumuz günlere ihtiyacımız yok. Ben, bir süre önce ilk sayfayı yazmaya başladığımı biliyorum. Artık sadece umutla değil... yaşanmışlıkla, kırgınlıkla, sabırla da istiyorum bazı şeyleri. Hayallerim var; gökyüzüne kadar uzanan. İçimde biri var; uzak ama benliğimin en derininde yaşayan. 
          Yalnız değilim, en kötü ihtimalle kendime sahibim. Ama zaman zaman eksik hissediyorum. Eskiden bunun için kendimi üzgün hissederdim. Ama sonra fark ettim: Hissetmeseydim ne olurdu? Sanırım ben bu duyguyu sevmişim ve bununla yaşayabilirim. 
          
          Büyümek çok da fena bir şey değil. Korktuğum çok fazla şey var. Yine de yürümek istiyorum ve bunu o kadar çok istiyorum ki. Yaşamak istiyorum; dibine kadar, sömürene kadar, içinden geçene kadar. Bir gün her şeyin daha güzel olacağını biliyorum. Ve sonra her şeyi daha da iyiye götürebileceğimi. Olacak. Belki yavaşça, belki umudumu kaybettiğimde, belki de aniden. Ama bir şekilde olacak. 
          
          Bir gün gelecekteki ben bu satırları okursa sana bir şey söylemek istiyorum: Seninle o kadar gurur duyuyorum ki. Yolundan şaşmadığın, kalbinden vazgeçmediğin için. 
          
          Mutlu yaşlar sana Burcu. Sonsuz sevgiler hep senin olsun güzelim.

bugün iki yıldır kırmak istediğim bir zinciri, birkaç yazıyla serbest bıraktım. 
          bunun hala manevi anlamını idrak edemesem de, çok rahatlamış hissediyorum.
          
          fark etmeden, bana güzel yaklaşan insanlara derin bir sevgi beslemiş, ama dürüst olamayıp yıllarca içimde tutmuşum.
          
          bir şeylere devam edeyim ya da etmeyeyim, belki daha kötü olayım ya da öyle olduğumu sanayım, 
          kitabın buradaki sayfası için artık mutluyum, huzurluyum.
          
          burası, bir zamanlar sevgi görmek isteyen bir çocuğun yazarak kendine sarıldığı bir yer gibi hissettiriyor.

insan içinde boğuştuğu şeylerle elindekilerin kıymetini bilemez bazen.
          yanlış zamanda doğru şeylere sahip olmak en büyük bilinmezliktir zaten. 
          fark edersin de tutacak ellerin yoktur henüz. 
          kalmıştır ip kollarında düğümsüz.
          şimdi elimde olsa, böyle mi bırakırdım o zamanı? 
          tutamadığım ellerin hayali kalmasın aynı.

Bir gün tekrar başladığımda, umarım kader bizi tekrar birleştirir çiçeklerim.

Yağmurları ebediyen yanında götür.
          Çatıları, geceleri, yıldızları ve şehirleri.
          Ben yağmurun su olduğunu düşünürdüm hep.
          Ama şimdi onda seni görüyorum.