Taehyung Kim'in Winter ahead klibini izlediğimde sadece bir klip izlemediğimi fark ediyorum her defasında.
Ne garip değil mi ? Bu detay bana ürkünç geliyor. Hayattaki sosyalleşmeler, yüzler, detaylar , insanlar hatta kurduğun o bütün olgular hepsi simülasyon ve illüzyondan ibaret olma düşüncesi... V'nin klibinde sonda kendisinin kendi gözlerine ışık tutması , etrafında onu kutlayan herkesin silikleşmesi ve gözleri dolu hayallerden sıyrılıp illüzyon olduğunu kabullenmesi.. Günün sonunda yine sen ve sen kalıyorsun... Tıpkı Heykeltıraş olan Taehyung karakterinin heykelinin canlanıp bir kadın olması ama sonra illüzyondan ibaret olduğunu görmesi gibi... Videonun sonlarında anlaması ve kendisi yine kalması, İnsanın iç serüveni tam da bu noktada başlıyor..Aslında o karakter hiçbir zaman gerçek anlamda var olmadı sen kendin kendi zihniyetinde tasarladın , zihnin dünyayı insanları nasıl görmek istiyorsa veya varlığını görmek istiyorsa onu kendine tasarladı, kısacası sen öyle yorumladın öyle sandın ve illüzyon sona erdiğinde hayatının tek bir noktada benliğinde barındığını günün sonu senin zihniyetin olduğunu görüyorsun. Tıpkı bir heykeltıraş gibi.. Klipte bunu anlatmak istemiş ve açıkçası ben medya platformunun dans akımları yaparak tiktoklara odaklanan tayfaya bu tip şarkıların fazla olduğunu düşünüyorum.. Gerçekten muazzam bir jazz parça.
