Yarasa Çağrısı | SuperBat Texting

•5.yıl özel•

Merhabalar, kimse okur mu bilmiyorum ama bu kitaba dört yıl önce bölüm sözü vermiştim, sözümü tutmazsam içim rahat etmeyecekti.

One-shot olarak okunabilir.

Hatırlatma: Bruce ve Clark lise öğrencileri ve aynı zamanda süper kahramanlar. Yazarken kitabın texting kısımlarındaki basit anlatıma sadık kalmaya çalıştım.

Ф 4+1 times: Birisinin diğerine seni seviyorum dediği dört an ve birbirlerine seni seviyorum dedikleri bir an (ao3'deki 5+1 konsepti)

1

Clark gergince Bruce'un geri gelmesini bekliyordu.

Bir kafenin cam kenarındaki küçük tahta masasına dirseklerini dayamıştı. Kafeye daha önce gelen insanların fotoğraflarıyla dolan kahverengi duvarların rengiyle uyuşan bir sweatshirt vardı üstünde.

Siyah dalgalı saçlarının tutamlarını kulağının arkasına sıkıştırıdı ama tutamlar isyan edercesine eski haline geri döndü.

O sırada masaların arasından kimseye çarpmadan yürümeye çalışan Bruce'u gördü.

"Pardon, telefon görüşmesi yapmam gerekti." dedi Bruce sandalyesine otururken.

Clark bir şey söylemeden anladığını belirten bir mırıltı çıkardı dudaklarından. Bruce'un geri geldiğini gördüğünden beri yüzündeki aydınlık ifade değişmemişti.

Bruce onun bakışlarını fark edince kaşlarını kaldırarak baktı. "Ne?"

Gözlerini kaçırıp dışarıda amaçsızca dolaşan insanlara odaklanmaya çalıştı, karşısında Bruce Wayne otururken bu oldukça zordu. "Hiç." dedi kısık bir sesle.

"Kekini beğendin mi? Burasının civardaki diğer yerlere göre iyi olduğunu duymuştum." Bruce öyle çok dışarıda gezen biri değildi. Okul ve yoğun antrenmanlar zamanının çoğunu alıyordu zaten.

Bu mekanı da Diana tavsiye etmişti. Loş, rahatlatıcı bir atmosferi vardı mekanın.

"Evet, beğendim ama sen hiç yemedin." dedi Clark.

"Diyete uyuyorum." dedi kısaca. Antremanlarını yediği şeylerle de destekliyordu.

"Keşke başka bir yere gitseydik o zaman." diye söylendi Clark. Kaşlarının arasında ufak bir çizgi belirmişti.

"Sen keyif alıyorsan benim için sıkıntı yok." Bruce duyguları hakkında çok açık olmayı seven biri değildi ama bu sözünde samimi olduğunu belirtmek istercesine elini Clark'ın eline değdirdi.

Clark erimeye başladığını hissediyordu. Normal bir gençlik dizisinde değildi, bir kere o normal değildi. Ama Bruce'un bakışlarını üstünde hissettiği her an insanların anlatıp durduğu şu meşhur kelebekleri tam kalbinin bir iki karış aşağısında hissediyordu.

Başını yana yatırırken tatlı bir şekilde gülümsedi. "Seni seviyorum."

2

Clark kafertayadan aldığı kahvesini etrafa dökmeden ilerlemeye çalışıyordu. Kalabalığın içinden başarıyla geçtiğinde bulduğu kuytu köşeye oturdu.

Kolunun altına sıkıştırdığı notları eline alıp göz gezdirmeye başladı. Aslında çoktan her şeyi biliyordu ama son dakika tekrar yapmaktan zarar gelmez diye düşünüyordu.