Senden Sonra

Evreler

Hayatımda biten sıradan bir günün ardından yatağımda günlüğüme salak saçma şeyler karaladıktan sonra uyumak için gözlerimi kapattım. Uyanmam ise annemin ağlama sesiyle oldu. İdrak etmem uzun bir süre aldı yorganımı üstümden attım ve yavaş yavaş annemin ağlama babamın da telefonla konuşurken bile ağlamaktan kaçınamadığı sesine doğru ilerledim. Annem çerçevedeki abimin resmine sarılmış için için ağlıyordu babamsa nasıl olur sorusunu ard arda telefondaki kişiye soruyordu. Evet anladım abime bir şey olmuştu kapının kenarına çöktüm sesim çıkmıyordu zaten denemeye de kalkmadım açıkçası annem beni görünce bu kadar ağlamasına sebep olan o cümleyi benim için de kurdu "Abin ölmüş Mısra" polis olan abim sıradan bi polis ölümü olan bi çatışmada ölmüş. O an ağlayamadım hata ondan sonraki iki günde ağlayamadım. Önce beni gelen akrabalarımız duyduğum andan beri kıpırdamadığım kapının önünden kaldırdılar sonrada sakinleştirici ile sakinleştirilen annemin yanına oturttular. İnsanın kahramanının kahramanlık yaparken ölmesi ne tuhaf değil mi? Ben de anlamlandıramadım başta aslında hala da anlamlandırabilmiş değilim açıkçası. Haberi alan herkes geldi, arkadaşlarım ögretmenlerim beni tanıyan herkes başın sağolsun demek için gelmiştir heralde. Bana sorulan sorulara tek tük cevaplar vermeye başladım önce, ama daha ağlama kısmına bir türlü geçemediğimin de farkındaydım, gelen arkadaşlarımın ağlamalarını izledim mesela sonra annemin haberin ertesi günü kendini saçma sapan işlerle oyalayıp gece ağlamalarına şahit oldum, babamın 7 sene önce içmeyi bıraktığı sigaraya tekrar başlamasına da şaşırmadım her şey normal geliyordu. Şehit olan abim için bol polisli bir cenaze töreni düzenlendi koluma girip duran arkadaşlarım, kuzenlerim, tanıdıklar falan onlara da anlam veremedim. Kendime kızmaya başladım o benim abim neden ben ağlayamıyorum... Garip hissediyordum her şey mantıksız görünmeye başlamıştı. Kalabalık olan evimize döndük. Babamı gördüm sonra çok tuhaf görünüyordu işte tam o zaman dank etti bende baba diye bağırmışım çokta hatırlamıyorum açıkçası ardındanda "ben ne yapıcam şimdi " diye bağırarak bu soruyu yediğim sakinleştirici etkisini gösterene kadar tekrarlamışım. Her şeyin farkında olarak ayıldığımda bu sefer ağlama seviyesine yükselmiştim. Ağladım ,sanırım bu seviyede de 2 gün kadar takıldım. Sonra yavaş yavaş evdeki kalabalık azaldı ben hergün abimin mezarına gitmeye başladım. Beni ne yanımda olan arkadaşlarım rahatlattı ne de akrabalarım beni abimin mezarına gitmeyi alışkanlık haline getirdiğimin 5.günü fark ettiğim karşı mezara ziyarete gelen biri kız diğeri erkek ikiz kardeşler kurtardı diyebilirim. Lisenin son senesinde bu haberle okula gitmedim uzun bir süre ,acıyan okul müdürümüz sağolsun devamsızlıklarımı girmemis, tabi üniversite sınavına da o süreçte çalışmadım doğal olarak işte yaşadığım o tarifsiz duygunun dinmesine yardımcı olan binevi benimle benzer kaderi paylaşan bu ikiz kardeşler Derin ve Deniz (adları kadar kendileri de birbirini bi o kadar tamamlıyorlar gerçekten ) olmuştu. Bu tanışma beni kendime getirmişti. Şimdi ben ne yapıcamdan farklı sorular sormaya başlamıştım kendime. Kahramanım olan abimin yarım bıraktıklarını bitirmeye yemin etmiştim. İşte bu hikaye tam bu aşamada yazmaya karar verdiğim bir diğer yarım kalmış iş. Bu hikaye abimden sonra benim hikayem...