Çok güzel kitaplar okuyorum. Genellikle mutlu sonla bitiyor. Hikayenin içine giriyorum kayboluyorum. O insanların, kahramanların hayatlarına özeniyorum aslında. Bazı insanlar ne şanslı ama hala şükretmeyi bilmiyorlar. Ufacık bir dizi kanasa ölecekler sanıyorlar. Keşke gerçekten böyle olsa. Bende küçükken, çocukken öyleyim aslında ne bilim çocuktum iste. Insanlar çok acımasız olabiliyor. Ama onlarda haklı hayat daha acımasız. Oyle insanlar vardı doktorlar az bir ömrün kaldı dediğinde kendisini düşünmüyor. Geride bırakacağı kişileri ailesini dostlarını düşünüyor. Kimsenin haberi olmasın şimdiden bağri üzmemek için çırpınıyor. Bazı insanlar gerçekten çok acımasız küçücük bir şeyi abartıyor. Ama şükretmeyi bilmiyorlar işte. Kendilerindekini dertten sayıyor. Varsa yoksa aşk acısı çekiyor. Yemişim aşk açınızı. Onada alışılıyor merak etmeyin. Ama birazda dönünde etrafınıza bir bakın neler olup bitiyor. Kimi ölüyor kimi son nefesini veriyor. Kimi aç kimi susuz. Tabi dert ya sizdeki kim ne diyebilir. Mutlu olun a.koyum. Çay koy
