YUTKUNAMIYORUM
Bir sabah uyandım yüzümden gözlerime ter içindeyim.
Kalbim atmaktan yorulmuş, etraf suskun,tenhada bir yerdeyim.
Olduğum yerde dönüp duruyorum deli misali,
Sanki bir çocuğum içim de;
Heyacan için de bekliyorum.
Sonra buğazım da kocaman bir acı,
takılmış hükmü veren dilimde,kabimin arasına gitmiyor,
bir sürü yüreğe tanık oluyor misafir oluyor,
Ama nafile ne bir adım ötede senden, nede bir adım geride.
Dilimden kalbime giden yolda,
ben yutkunamıyorum.
Tüm yaşanılanların değiştiği bu koca evren de, ben seni,olmayışını değiştiremiyorum.
Gözlerim takılıyor hep uzaklara,
ağlamaklı gözlerle yürüyorum,çok uzaklardan uzaklara.
Sonra özlüyorum, farkediyorum dilim damağım kuruyor,susuyorum.
Umurumda mı sanki şu dünya?
Yüzüne doya doya bakamayınca, makûl günden sonra
Zindan olan bir hayat kalınca, ben
ben kendime kahrediyorum.
Bir ihtimalin peşinde,
Nice ömürler katlediyorum.
Öyle bir yerden geldin ki sen
Ömür boyu hiç gitmeyecek kadar,
Öyle güzel, öyle imkânsız, ve öyle masum ve yalnız.
Nagihan özen
