Şimdi çay misali demliyorum yalnızlığımı.
Bir fincan koyup önüme ilk yudumu çekiyorum.
Öyle huzur veriyor ki hafiften ilkbahar esintisi gibi.
Tabii henüz ilk fincan.
Sonra fincanlar artıyor.
Demleniyor yalnızlığım.
Acılaşıyor giderek sensizliğim.
