First one to die

Proloog

Het is stil.
Kijkend naar hem met tranen in zijn ogen loop ik rustig naar hem toe. Zijn zwarte lokken vallen voor zijn ogen, wanneer hij zijn hoofd laat zakken en ik hem zachtjes hoor slikken. Het papiertje dat voor hem op de spreektafel ligt, verkreukeld wanneer hij met zijn trillende handen het goed vastpakt. Ik vouw mijn handen om de zijne om hem gerust te stellen, maar hij voelt het niet. Hij ziet me niet.
"Ik ben hier." fluister ik zacht.

Ik zie dat hij zijn moed terugvindt. Hij trekt zijn rug recht en doet zijn kin omhoog. Snel veegt hij zijn ontsnapte tranen weg en trekt hij zijn zwarte colbertje recht. Hij friemelt nog even aan zijn witte kraag van zijn coltrui en pakt dat het papiertje weer rustig vast. Het kleine walvis speldje hangt aan een ketting om zijn nek.

Dat hij hem nog steeds heeft.

" Zifa en ik hadden het niet vaak over de dood. Maar er was een dag dat ze mijn hand pakte en me mee nam naar haar laptop. Op haar laptop stond de tekst van het liedje: The one that got away van Katy Perry. Ze zei dat ze een paar zinnen in het nummer had herschreven en dat ze het zou zingen op haar manier bij mijn begrafenis. Ik vroeg haar waarom ze daaraan dacht en ze zei er meteen achteraan: "Maar ik hoop het nooit te hoeven zingen."
Ik vroeg haar: "Maar wat nou als jij eerder doodgaat?" Ze kuste mijn wang, maar zei niets."

Lei trok zijn colbertje voor de tweede keer recht en probeerde zich weer te herpakken.

"Paar weken later gaf ze me een envelop. Ze vertelde me het pas te openen als ze er niet meer zou zijn. Ik zou wel weten wat ik er mee moest doen als het die tijd zou zijn, vertelde ze me. Ze borg het op in een klein doosje onder ons bed. Het doosje hadden we samen gemaakt toen we elkaar net kende. Het doosje was gevuld met foto's, sieraden en alles wat herinneringen opbracht. Het was ons liefdesverhaal. Elke keer noemde ze het doosje ons liefdesverhaal. Vlak na haar dood kwam ik de envelop weer tegen. Toen ik het opende zat er een foto van ons kleine gezinnetje, maar er zat ook een kleine usb in. Ze had wat opgenomen en ik zou dit graag met jullie ook willen delen."
Hij legde het papiertje weer weg en greep de usb uit zijn broekzak. Met een kleine glimlach op zijn gezicht loopt hij rustig weg naar zijn laptop en het grote witte doek dat achter hem hing licht vel op. Ineens zag ik mijzelf verschijnen met een gitaar op mijn schoot. Ik keek weer naar Lei die met tranende ogen en een kleine glimlach naar me keek op het doek. Ik begon te spelen en zong het nummer waar we het over hadden. Ik zong het rustig en zacht. Mijn haar was gekruld en mijn wangen waren roze gekleurd. Ik droeg een witte kanten jurk. Dezelfde jurk die ik nu ook droeg. Terwijl ik het zong zag ik tranen van mijn wangen glijden. Ik weet nog toen ik dit nummer opnam. Bij de gedachte Lei te verliezen brak mijn hart. Ik zong het lied ook met heel veel pijn. Terwijl ik mezelf zo zag voelde ik diezelfde pijn weer opkomen, maar deze pijn was omdat ik Lei achterliet. Het voelt alsof ik hem verlaat. Toen ik het hele nummer gezongen had hoorde ik ineens een harde bonk en ik draaide me meteen om naar Lei die op zijn knieën viel. Zijn handen bedekte zijn gezicht en hij huilde. Zijn handen trilde alsof die zo ging flauwvallen en zijn hele lichaam schokte van het hevige huilen. Ik wilde naar hem toe rennen. Ik wilde hem vastpakken en hem nooit meer loslaten. Ik wilde dat ie wist dat ik hier was. Dat hij niet alleen is. We beloofde elkaar de eeuwigheid en ik zal die belofte waarmaken. Ook nu en voor altijd. Ik wil naar hem toe lopen, maar ineens kon ik me niet bewegen. Ik voelde een zware wind door me heen en zag zijn moeder naast me naar hem toe rennen. Haar blond grijze haren had ze opgestoken. Ze had een mooie donkerblauwe jurk en een lange zwarte jas aan. Ze was erg mooi, maar het verdriet was diep ik haar ogen te lezen. Ze viel naast hem op haar knieën en pakte zijn hoofd vast. Hij leunde naar zijn moeder toe en bleef zachtjes door huilen. Net als ik vond ze het vreselijk om hem zo te zien. Hij leek nu zo klein en kwetsbaar.
Een dunne kleine man met kort donkergrijs haar en in een zwart strak pak kwam ook aangelopen. Hij liep naar de spreektafel toe en legde zijn handen rustig op de microfoon. "Ik denk dat we er allemaal even goed aan doen om een kleine pauze te nemen. We zien elkaar over een kwartiertje weer hier."
De mensen, wat mijn publiek zou moeten zijn, stonden op. Allemaal liepen ze naar een kleine ruimte achter de spreekzaal. De kleine man, wat de vader van Lei was, viel net als zijn vrouw naast hem op zijn knieën. Ik hoorde hem zachtjes tegen Lei zeggen dat hij trots op hem was en dat de pijn uiteindelijk weg zal gaan. Hij zei: "Doe het voor haar."
Lei knikte en ging rechtop zitten. Zijn donkerbruine ogen waren rood en nog steeds gevuld met tranen. Zijn vader gaf hem zijn zakdoek en Lei veegde zijn tranen ermee weg.
"Kom op zoon" en hij stak zijn hand uit naar Lei. Hij pakte zijn vaders hand en stond toen met zijn hoofd gebogen voor zijn vader. Zijn moeder ging naast haar man staan en maakte het haar van Lei weer netjes. "Ze is hier lieverd. Ze zal altijd bij je zijn."
"Ik ben hier Lei." fluisterde ik zachtjes. "Ik ben hier."
Langzamerhand kwamen de mensen terug en zochten ze hun stoelen weer op. De vader van Lei knikte naar hem en samen met zijn vrouw liepen ook zij terug naar hun stoelen. Ik zag Lei naar zijn trouwring kijken en hem daarna rond in de zaal kijken. Zijn ogen bleven stil hangen bij mij.
Kon hij mij zien?
"Lei ik ben hier! Lei alsjeblieft." Riep ik al zwaaiend. In de hoop dat hij me zou zien. "Lei. Kom hier."

Gauw veegde hij zijn tranen weg en schudde even verward zijn hoofd. Hij keek weer naar het doek waar ik nog steeds op stond afgebeeld en liep rustig weer naar de spreektafel. Zijn handen trilde nog steeds. Hij maakte van zijn handen een vuist en begon weer te spreken.
"Toen ik haar voor het eerst zag was ik erg dronken en stonden we voor een kleine club. Ze was de beste vriendin van een meisje die ik goed kende uit de wijk. Maar haar had ik nog nooit gezien. We waren toen nog zo jong en ik weet nog precies hoe ze er uit zag. Haar lange zwarte haren viel mooi langs haar smalle gezicht. Ze droeg zwarte jeans en een zwart bloesje met bloemetjes erop. Haar wangen waren perzik roze op haar licht getinte gezichtje. Ze lachte heel verlegen naar me, waarbij haar grote ogen ineens erg klein werden. Alle meiden om haar heen waren luidruchtig en trokken haar heen en weer van de ene plek naar de andere. Maar ze kwam zich eerst voorstellen aan mij. Ik was zo verbaast en gefascineerd door haar mooie gezicht dat ik erg begon te blozen en mijn naam stotterend vertelde tegen haar. Verder zei ik niets."

Ik hoorde wat gegiechel in het publiek. Hij begon te blozen en lachte kleintjes naar de grond. Hij was erg mooi als hij lachte. Als hij lachte krulde zijn mondhoeken wat scheefjes omhoog en ontstonden er kleine kluitjes in zijn wangen. Ik dacht altijd dat zijn rode wangen op dat moment van de drank kwam, maar nu bekent hij pas dat dat niet het geval was. Ik geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht. Maar nu weet ik zeker dat er een ander soort gevoel ontstond op dat moment en dat dat gevoel nooit is verdwenen bij hem.
Wat zou ik graag terug willen naar dat moment.