Yaşayacağımız ya da yaşamadığımız ne çok şey var bu hayatta.
İnsan geçmişi unutursa ne olur ?
Geçmişi unutan insan, geleceğe daha sağlam yürüyemezmi ?
Ama işte geçmişi unutmak mümkün olmuyor ki.
İnsan unutamıyor.
Ama ben unutmak istiyorum.
Herkesi.
Her şeyi.
Yaşadığım onca şeyi, anıları, güldüğümü, ağladığım zamanları, heyecanımı, kalbimin mutlulukla hızlandığı zamanları, sevincimi, hüznümü, ben her şeyi unutmak istiyorum.
En çok onu.
Ama en çok da kendimi unutmak istiyorum.
Bir insanın kendini unutması mümkünmü sizce ?
Kendimi unutmam mümkün değil, ama geçmişi yaşadığım onca şeyleri unutmam gerekmezmiydi. Halâ onun adı aklıma geldiğinde kalbimin hızlanması, nefes almak da zorlanmam geçmiş olmazmıydı.
Neden geçmiyor ?
Sorun bendemi bilmiyorum, neden her şey dün gibi gözümün önünden ve hafızamdan silinmiyor ?
Neden ?
Ben sorumun cevabını bulamadım, bulamıyorum.
Ne onla, ne de onsuz.
Olmuyor, toparlanamıyorum.
Özledim.
Çok özledim.
Öyle bir an geliyor ki ona sarılmazsam, kokusunu soluyamazsam sanki ölecekmişim gibi.
Sanki boğazımı biri sıkıyor ve ben nefes alamıyorum.
Sonunda ölüyormuyum? Hayır.
Ama ruhu ölmüş bir insandan bedenen de ölmesi nasıl beklenir ki. Beklemek aptallık olur.
Daha doğrusu ruhum öyle yorgun, öyle çaresiz ki. Tutunacak bir dalım bile yok.
Ben güçlüyüm, ama bu sevda dedikleri şey o kadar illet bir şeymiş ki insanın bedenini değil, ruhunu ele geçiriyormuş.
Aslında sevgi kalbi değil de, insanın ruhuna işliyormuş.
Her aşk, her sevgi bir değil.
Her seviyorum diyenin ki de sevgi değil.
Kimsenin sevgisini küçük gördüğümden değil, her önüne gelen seviyorum dediği için.
Beynim unutmama izin vermiyor. Sürekli bir anıyı gözümün önüne getiriyor.
Kimseye boyun eğmeyen ben sevdaya boyun eğiyorum. Her şeyin karşısın da duvar gibi duran ben, aşkın karşısında duramıyorum, duramadım.
Her konu da güçlüyüm, yıkılmazım diyen ben, yıkıldım, ruhum yıkıldı.
Bedenim halâ ayakta.
******
Selam.
Bu bölümü aslında giriş kısmı olarak sayabilirsiniz.
Sizi seviyorum.
🍓
