Het heksenkwartet

Hoofdstuk 1

Het was vroeg in de morgen, de zon kwam net op over de Rio Dei Tolentini in Venetië. Maar voor de 15 jarige Emily Bonham was de dag allang begonnen.
Ze woonde in het weeshuis tussen de Rio Dei Tolentini en de Rio del Tentor. Elke morgen moest ze om 4 uur 's ochtends haar bed uit om te helpen in de keuken. Ze was blij dat zij de taak van keukenhulp had, je was de hele dag bezig in de keuken en had dus geen tijd voor de andere klusjes. Je had bijvoorbeeld Rolf, hij moest elke dag met een gammele uit elkaar vallende trap het dak op om te controleren of het niet uit elkaar viel. En je had Sofie die moest om de dag de schoorsteen schoonmaken, vergeleken met al de andere kinderen had Emily geluk gehad.
Soms was ze snel klaar en had ze wat tijd voor zichzelf, ze vertelde dan verhalen die ze zelf had verzonnen aan de jongere kinderen die nog geen klusjes hoefden te doen, of ze ging langs bij de allerjongsten om ze te troosten, met ze te spelen of ze in slaap te zingen. Emily was dol op deze momenten, ze hield van de kinderen en ze hoopte dat ze op deze manier de kinderen het gevoel kon geven dat ze toch een beetje een moeder hadden gehad.
Vandaag was weer zo'n dag dat ze tijd overhad. Nadat ze het ontbijt had gemaakt en klaargezet ruimde Emily gauw haar spullen op en ging ze naar de slaapzaal van de 0-2 jarigen. Ze lagen allemaal nog te slapen dus liep ze naar het balkon om over de stad uit te kijken. De stad begon langzaam wakker te worden en Emily droomde weg. Ze had wel vaker dagdromen, vaak gingen ze over het hebben van broertjes, zusjes of een moeder.
'EMILY!!!' Ze schrok op uit haar dagdromen. "Hoe laat was het?" oh nee ze was veel te lang blijven staan, ze had allang weer terug moeten zijn in de keuken om het ontbijt naar de eetzaal te brengen. Zo snel ze kon rende ze naar de keuken. 'Sorry, ik... ik was bij de bij de jonkies' hijgde ze uitgeput. 'Ja ja dat zal best' zij Kokkie boos.
Kokkie is de kok (oh wat origineel) ze is een klein gezet dametje dat eigenlijk altijd wel hyper is. Ze was de enige persoon in het weeshuis die aardig was tegen Emily, en daar was Emily haar maar wat dankbaar voor.
Emily nam de kar met ontbijt spullen van haar over en liep naar de eetzaal. Er was nog niemand dus ze was gelukkig nog op tijd. Ze reed de kar naar de zijkant van de zaal waar ze het op de tafel uitspreidde. De eerste kinderen kwamen ondertussen de zaal binnenlopen en pakten een bord waarna Emily er wat eten op schepte, daarna liepen ze door naar een van de andere tafels om te gaan eten. Toen alle kinderen eten hadden pakte Emily zelf ook wat en ging aan een van de tafels zitten om zelf ook te gaan eten.
Zodra iedereen klaar was begon Emily de spullen op te ruimen. Ze zette alles weer op de kar en bracht het weer terug naar de keuken. Eenmaal in de keuken moest alles afgewassen worden en dat was dan ook het volgende wat Emily ging doen.
Toen ze klaar was kwam Kokkie binnen lopen 'hier' ze stopte Emily wat geld toe 'we hebben peterselie nodig' zeie ze met een knipoog. Emily glimlachte en pakte het geld aan. Kokkie wist dat Emily ervan genoot om door de stad te dwalen en ze verzon zoveel mogelijk dingen om het meisje op pad te kunnen sturen. Emily ging gauw naar de slaapzaal waar zij sliep en pakte haar tas. Voorzichtig liep ze de gang weer op.
De directeur van het weeshuis, meneer Seamore een grote strenge man die niet van kinderen houdt, wil namelijk niet dat de kinderen het weeshuis verlaten. Wanneer Kokkie een boodschap had voor Emily, moest Emily er dus voor zorgen dat ze het weeshuis uit kon glippen en weer binnenkwam zonder dat hij het door heeft. Ze stond even stil om te luisteren of hij er aan kwam. Ze hoorde hem niet dus liep ze weer verder. Zachtjes sloop ze de trap af en liep ze naar de deur.
Voorzichtig deed Emily de deur open en ze stapte naar buiten, de straten op van Venetië.

Het eerste hoofdstuk is af!! woehoe!!!

is het te lang? te kort? precies goed? tell me!

Verder heb ik niets te zeggen, denk ik

soooo bye!!

xx Mariloena