Bu benim ilk hikayem umarim begenirsiniz.. ☺❤
Evet. Odama girdim ve ışığı kapattım. Karanlıktam korkuyorum fakat kendimi bunu yapmak icin mecbur hissettim. Annemle babamin kavgalarını duymaktan sıkılmıştım artık. Onları duymamak icin baska bir yol bulamadım odamın kapısını kapattım. Onları duymamak, uyumak için elimden gelen buydu ve kulaklıklarım.. Ama şimdi müzik dinlemek istemiyorum.
Benim adım Ada. Lise 3. Sınıfım, kumralım. Sarışınları beğenmiyorum zaten.
Eveet. Ben güçlü müyüm bilmiyorum bildiğim tek şey birinin yanında ağlayamadığım ve ağlarsam güçsüz olacağımın aklıma gelmesi yüzünden sanırım.
İçerdeki sesler artmaya basladı. İyi ki bir kardesim ya da bir abim yok da bu hayatı benimle beraber yasamıyolar. Kavgalar ben kendimi bildiğimden beri hep var. Hep. İçeriden babam baba seslendi oysa ben tam uykuya dalcağımı sanarken. " Ada kızım hadi buraya gel!" ne diyeceklerdi acaba? Morelim sıfır bir sekilde yanlarına gittim. "Efendim baba?" babam derin bir nefes aldı ve konuya giriş yaptı. "Kızım bu senin için çok zor biliyorum artık sen büyüdün bize anlayış göstermen lazım..." Ben babama ne konuda demeden tekrar derin bir nefes aldı ve konuşmasına başladı. "Lafı daha fazla uzatmak istemiyorum Ada. Sen güçlü bir kızsın bununda üstesinden gelebilirsin. Biz.. Biz annenle.. Biz annenle boşanıyoruz.!"
Evet.. Simdi Dünya başıma yıkılmış gibi hissediyorum. Ne diyecegimi bilmiyorum. Hiç sevgi görmediğim annem ve babam boşanıyorlar. Ne kadar onlardan sevgi, şefkat görmesem de ne biliyim üzüldüm. Babamın karşısında birşey diyemedim. Sadece gözlerim doldu ve "tamam" demek zorunda kaldım..
Tekrar odama gittim, ışıkları kapattim ve anlamsız bir şekilde ağlamaya başladım. Şimdi ne olacak? Nasıl olacak? Hiç bir bilgim yok.. İçimden sadece ağlamak geliyor. Sadece ağlamak..
Aileme saygı göstermek zorundaydım. Onlar benim mutluluğumu düşünmese de ben onların mutluluğunu düşünüyorum.
Ve mahkemeye kadar standart zamanlar beni yine odama gönderip kavgalarına devam ediyolar. Ben bu yüzden asla birini sevmek ve evlenmek istemiyorum. Beni bu kavgaları yüzünden hayattan soğuttular.
O büyük gün geldi çattı ve boşanma dairesine geldik. Annem babamı sevmesede üzülüyordu. Yani ben bunu onun gözlerinden anlayabiliyordum. Gözyaşlarımı daha fazla tutamadım ve gözlerimi kırptığım an yanaklarım ıslanmaya başladı. İlk defa birinin yanında ağlıyordum. İlkim gercekten kötü oldu..
