Annemden telefon geldi. Abimi yoğun bakıma almışlardı. Şu son zamanlarda duyduğum en kötü haberdi. Burak ile birlikte hemen hastaneye gittik. Abimi o halde görünce yine çok fenalaşmıştım.Burak hep benim yanımdaydı. Birden gözlerim karardı. Sonrasını hatırlamıyordum. Galiba bayılmıştım. Gözlerimi açtığımda herkesi yanıbaşımda mutlu bir şekilde buldum. Acaba ne olmuştu. Yoksaaaa.... Abim iyileşmişmiydi. Hemen anneme abimin iyileşip iyileşmediğini sordum. Annem:
- Evet kızım abini normal odaya aldılar. Gitgide iyileşiyor. Şu önümüzdeki iki saat bizim için çok kritik.
Bu iki saati nasıl geçirecektik bilmiyorum.Ama şunu iyi biliyorum ki abim çok güçlü.Bu zor durumu da atlatacaktı.Biraz hava almaya ihiyacım vardı.Burak'a "dışarı çıksak olur mu ?" diye sordum. Hemen kabul etti. Hastanenin önündeki çay bahçesine oturduk. Burak'a çok minnettardım. Bu zor zamanımda beni hiç yalnız bırakmadı.Ona teşekkür etmem gerekiyordu."Burak sana çok teşekkür ederim.Bu hayatımın en zor anlarında benimle birlikte oldun."dedim." Tabikii yanında olacağım. Arkadaşlar bugünler için vardır."dedi.Acaba abim nasıl olmuştu.Merak ediyordum onu. Hastaneye geri girdik. Abim gözlerini açmış bana bakıyordu. Çok mutlu olmuştum. Abimi akşama taburcu edeceklerdi. Sevinçle Burak'ın boynuna atladım. Sonra ne yaptığımı fark edip geri çekildim.Sonunda rahat bir uyku çekecektim.
Ertesi gün rahat bir şekilde okula gittim. Selin beni görünce hemen yanıma geldi.Kaç gündür okula gitmiyordum.Selin'i çok özlemiştim.Birbirimize sıkıca sarıldık. Sonra birlikte derse girdik.Okul çıkışında Burak yanıma geldi. Bana birşey söyleyecek gibiydi.Kıvranıp duruyordu.En sonunda dayanamayıp "ne söyleyeceksen söyle artık " dedim.Bir anda "Hazal ben seni çok seviyorum" dedi.Ne yani şimdi Burak bana aşkını mı itiraf etmişti...
