LANET

-1-

Gözlerimi açmamla şok olmam bir oldu. Burası bir hastaneydi. Galiba kaza yapmıştık. Peki,ailem neredeydi?

''Merak etme,ailen iyi'' dedi birisi alçak sesle. Galiba bu hemşireydi. 

''B-biz kaza mı yaptık?''diye mırıldandım.Hemşire kafasını evet dermiş gibi salladı.Olamaz. Herşey benim yüzümden olmuştu. S-sırf internet yüzünden ailemi tehlikeye atmıştım. Şu an kendimi suçlu hissediyordum. Bu da çok iğrenç bir histi. Belki ailemden birisi ölücekti. Aman, Allah korusun!..

'Peki ben ne zaman göreceğim ailemi?''

Derken gözlerimin içi dolmuştu. Mutlaka hemşirede bunu anlamıştır. 

''Üzülme canım benim. Mutlaka göreceksin. Sen durumlarının iyi olduğunu bil yeter. Sen ilk önce bir iyileş. Sonra tabiki görebilirsin'' 

Hemşirenin yüzünden anlayabiliyordum. Oda benim duyduğum bütün hisleri anlamıştı.Beni anlayan birisinin olması ne kadar da güzel.

 ^^ERTESİ GÜN^^

Ben hala burda yatıyorum. Ne kadarda saçma.Ailemi bile göremiyorum. Acaba neler hissediyorlardır. Hele babam. ''Of Ezgi of. Herşey senin yüzünden'' diye kendime söylenirken birden kapı açıldı. Gelen doktordu galiba.

''Ezgi'cim bugün nasılsın?''

''Siz beni boşverin, ne zaman çıkacağım buradan?! Hala göremedim ailemi. Bune ya?'' Bunları söylerken biraz sesim yükselmişti. Biraz kendimden utandım doğrusu.

''Biraz sakin ol. Bugün çıkacaksın zaten. Ailen çoktan çıktı. Galiba seni ziyaret etmemişler''

Aman Allahım. Olamaz ya. Ben bunu kaldıramam. Bu kadar da suçlandım mı ben şimdi!?

''Bir yanlışlık var dimi? Onlar beni ziyarete neden gelmediler?'' diyordum gözümden yanağıma doğru uzanan bir gözyaşıyla.Bunu kendime yedirememiştim.Artık internet bile umrumda değildi. Ben de kendimi suçlamıştım ama bu kadar da suçlu olduğumu sanmamıştım. Belki şuan yanlızlığın ağrısıydı bu. Hemde kocaman bir yanlızlığın.

 ***

Hastane çıkış işlemlerini yaptıktan sonra hastaneden çıktım. Havadaki temiz havayı içime çektim.Peki şimdi ne yapıcaktım? Aklıma telefondan aramak geldi. Hemen telefonumu çıkardıktan sonra 05** *** ** ** numarasını tuşladım. Bu numara babamın numarasıydı. Birden telefon açıldı. 

''Alo'' 

''Baba, beni niye ziyaret etmediniz?'' dedim soluk bir sesle.

''Ezgi çok fazla uzatmıcam.Yeni evimize gel. Ben sana konumu atıcam. Biliyorum Ankara'yı bilmiyorsun ama hastane zaten eve yakın. Taksiye atla gel''

''Tamam baba'''

''Dikkatli ol'' dedikten sonra babam telefonu kapattı.

Dikkatli ol sözüne çok şaşırmadım zaten. Nasıl olsa her ebeveynin bir sözüdür bu. Sanki biz dikkatsiz olmak için elimizden geleni yapıyoruz. Neyse, şurdan bir taksi tutayım da. Aa  daha babam konum atmadı ki? 

---------------

Galiba babamın attığı konum burası. 

''Borcum ne kadar?'' dedim alçak bir sesle.

''15 TL''

15 TL verdikten sonra taksiden indim. Burası ne kadar da garip bir yerdi. Çok ıssızdı. Mahallede oturan genç çocuklar dışında. Onlara yanaştım ve normal bir sesle;

''Burada uğur bakkal diye bir yer varmış. Nerede acaba?''

O anda biri bana ''Ezgi'' diye bağırdı. Ses sağ taraftan geliyordu. Hemen sağıma döndüm.

Siktir!

Bu lanet Berk değil mi ya? Eski sevgilim! Bu lanet yüzünden evimizi ve numaramı değiştirdim ! Şimdi de bu lanetin ayaklarına kadar gelmiştik.

''Oo Ezgi Hanım gelmiş. Benden kaçan Ezgi. Ezgi ben sana demiştim ayrılırken. Seni ben bulucam ve mahvedicem   diye. Şimdi de ayaklarıma kadar geldin. Bir daha benden kurtulamassın.Kefenini hazırla bence!'' dedi yüksek bir sesle. Öfke yüzüne kadar yayılmıştı. Artık kurtuluşum yoktu. Korkmuştum.

Ordan titreyerek yürüdüm eve doğru. Titremem inşallah belli olmamıştır. Yoksa rezil olurum.Artık bu mahallede Berk olduğu sürece bana rahat yok...

-BÖLÜM SONU-

--YİNE ÇOK ACEMİYİM BİLİYORUM :D BİRAZ DÜZELTMEYE ÇALIŞTIM AMA BU KADAR OLDU :d VOTE VERİRSENİZ SEVİNİRİM. HER TÜRLÜ GÖRÜŞE AÇIĞIM^^ :)))