Trackless

Spoorloos verdwenen

Daar zit ik dan, in de wiskunde les ik had niets geleerd, want wat er afgelopen weken allemaal is gebeurd is verschrikkelijk……

Het was zaterdagavond, samen met mijn moeder en broertje zaten we op de bank televisie te kijken.

Mijn vader was weg, hij wou niet vertellen waar hij naar toe zou gaan, hij zei gewoon  “doei” maar ik wist niet dat hij nooit meer terug zou komen…

Nu zit ik in deze saaie les, niemand weet wat er bij mij thuis gaande is, maar waarom zou ik het überhaupt aan iemand vertellen?

 

 

Pff, ik draai me om, huh 5 uur nog maar?

Waarom ben ik nu al wakker?

“Sanne! Wakker worden!” hoor ik mijn moeder onder aan de trap schreeuwen.

Ik kreun, vannacht was ik dus om 4 uur wakker geworden, het is nu half zes dus dat betekend dat ik maar 1 uur weer heb geslapen.

Zal ik zeggen dat ik ziek ben? Het is vandaag zaterdag, maar ik moet altijd super vroeg mijn bed uit van mijn moeder.

Zuchtend sla ik mijn deken van me af.

Gelijk voel ik een koude rilling ver mijn lichaam glijden, ik heb nergens zin in, geen zin om vrolijk te zijn, geen zin om mijn kleren te doen, geen zin om op te staan.

Langzaam stap ik mijn bed uit, en loop naar mijn eigen privé badkamer, dat is het enige wat me nu echt plezier doet, lekker alleen in de douche staan zonder dat iets of iemand me stoort.

Ik draai de kraan om en laat de douche straal op me kletteren en gelijk voel ik me een stuk beter.

Maar ik hoor niet alleen de douchestraal geloof ik… wat is dat voor gegil?

Ach ik verbeeld het me vast…

Dan word de badkamerdeur open gezwiept, daar staat mijn broertje, heeft hij gehuild?

“De politie heeft gebeld” zegt hij, “ze hebben papa gevonden bij het bos”.

“Ja en..?”

“Hij is er volgens mij ernstig aan toe hoor!”

“Huh? Wat dan? Wat deed hij daar? Wat is er gebeurd?”

Er spoken duizend vragen door m’n hoofd.

“Verder mochten ze niets zeggen” zegt mijn broertje, dan gooit hij de deur weer dicht.

10 minuten sta ik wezenloos onder de douche, ik vergeet zowat de kraan van de douche uit te doen.

Langzaam maar dan ook superlangzaam stap ik de douche uit, met mijn benen nog nat trek ik mijn spijkerbroek aan.

Ik snap er niks van wat is er nou precies aan de hand, snel ren ik de trap af naar beneden, niet-wetende dat mijn handdoek nog om m’n bovenlichaam zit geknoopt.

Als ik beneden kom zie ik m’n moeder huilend aan de keukentafel zitten, ik wil vragen wat er is, maar het lijkt net of mijn mond zit vastgeplakt met tape.

Mijn moeder kijkt me zwijgend aan, haar blik zegt al genoeg, er is iets mis, goed mis!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey lezers!

Wij hebben dit eerste deel van het boek Trackless alvast online gezet, we hopen dat jullie hem leuk vinden!

-xx- Deborah en Lisa