Trackless

Onverwachts

Om 6 uur s 'avonds gaat de bel, niemand heeft nog wat gezegd.

Ik loop naar de voordeur en doe hem open, er staan twee politiemannen met een grote waakhond voor de deur.

"Goedenavond meisje" zegt de ene politieman met een kale kop vriendelijk.

Ik weet niet wat ik moet zeggen en stamel een zachte hoi.

"Mogen we binnenkomen? We zouden graag even wat willen zeggen" zegt de andere politieman met grijs haar ernstig.

"uh, uhm tuurlijk" kan ik nog net uitbrengen.

De twee politiemannen en de waakhond lopen naar binnen.

"Is je moeder thuis meisje?" vragen ze.

"J.j.ja" stamelde ik weer, "u mag wel gaan zitten hoor!" hoor ik mijn moeder van uit de kamer roepen.

Huh hoe weet mijn moeder nou dat die twee politiemannen komen? Weet zij meer dan ik?

Maar dan had ze dat toch allang gezegd? Of schat ik mijn moeder nu verkeerd in.

Ik loop achter de twee mannen aan en ga naast mijn broertje op de bank zitten.

"Euhm, we hebben uw man dus gevonden in het bos" begint de politieman met grijs haar.

"Enn..." hij stopt even met praten, "en wat?" vraagt mijn moeder "mankeert hem wat?" vraagt ze door.

"Hij is er best erg aan toe, we hebben zijn lichaam gevonden maar hij bleek bewusteloos te zijn".

"WAT?" roep ik, ik kijk mijn moeder aan, ze blijkt niet echt van onder de indruk te zijn van wat de politieman heeft verteld.

"Waar is hij nu?" vraag ik

"Hij is heel even bijgekomen toen heeft hij verteld dat hij liever niet wil dat jullie weten waar hij is" verteld de politieman verder "verder is hij er erg ernstig aan toe, de dokters weten niet of hij het wel gaat halen" de politieman kijkt vol medelijden naar mijn broertje die hard begint te huilen.

Mijn moeder zit hem te troosten door hem gerust te stellen dat het goed zou komen, maar ik zie in haar ogen dat ze daar zelf niet zo zeker van is.

Zou ze meer weten?

"Dealde u man drugs?" vraagt één van de politiemannen.

"Euh.. niet dat ik weet" zegt mijn moeder zachtjes.

Wauw dat klinkt overtuigend denk ik bij mezelf.

"Had hij vijanden?" vraagt de andere politieman.

"Nee hij kon met iedereen goed omgaan" zegt mijn moeder nu iets overtuigender.

Maar nog steeds klinkt het voor mij niet echt overtuigend.

Wacht eens! Vorige maand had papa ruzie gehad met een man in de supermarkt, hij zei dat hij hem kende van vroeger, en vlak na de ruzie met de man, had hij ruzie met mijn moeder.

"Mam! En die man van vorige maand dan?" schreeuw ik dan, eigenlijk schrik ik van mijn felle reactie.

Mijn moeder kijkt me aan met zo'n blik van: waar heb jij het in vredesnaam over?

De politieagenten kijken naar me en daarna weer naar mijn moeder.

"Misschien is het beter dat we volgende week terug komen, dan hebben we misschien wat meer informatie" zegt de agent dan.

"Oke!" zegt m'n moeder kortaf.

Deze avond heb ik niets gezegd tegen mijn moeder.

Waar zou mijn vader nou zijn?

En liegt mijn moeder nou?

Ik kijk op mijn mobiel, wanneer is m'n vader het laatst online geweest op whatsapp? Hmm... 3 dagen geleden.

Zal ik hem bellen?

Ja ik doe het gewoon, snel toets ik zijn nummer in.

Huh? Hoor ik zijn ringtone nu?

Ik volg het geluid en het eindigt in de kamer van m'n vader en moeder.

Snel trek ik het nachtkastje van m'n vader open... Hij heeft zijn mobiel thuisgelaten..

Maar wat ligt er onder?

Een brief? er staat geen afzender op.

Zou ik de brief pakken? Of ben ik dan met iets bezig wat niet mag.

Ik zucht.. ik zal en moet weten wat er in staat, snel gris ik de brief onder de mobiel vandaan en loop snel naar m'n kamer.

Als ik op mijn bed ben geploft kijk ik nog een paar seconden naar de brief, ik zie dat hij al een keer open is gemaakt, ja natuurlijk door mijn vader.

Snel maak ik hem open en er komt een klein briefje met een kleine tekst uit.

Er staat met een gek handschrift op geschreven :

Morgen 5 uur in het bos bij de 5 eikenbomen

Neem het mee! Je weet wat er anders gaat gebeuren.

Wat zal dit betekenen? Hij wordt gewoon bedreigt..

En waarom heeft hij het in zijn nachtkastje liggen?

Een nachtkastje is ook niet echt een goed vertstopplek.

Moet ik dit aan mijn moeder laten zien? Ze zal zich toch alleen maar meer zorgen gaan maken.

Nee ik besluit om het niet aan mijn moeder te laten zien.

"Sannee!!" hoor ik mijn moeder roepen.

Snel prop ik het briefje in mijn broekzak en gelijk kom mijn moeder binnen.

"O daar ben je! Ik zoch je al, we gaan eten".

Ik zie dat ze opgewekt probeert te klinken, maar ik zie ook dat ze heeft gehuild.

"Mam?" begin ik voorzichtig "waar is papa nu?"

Ze schraapt haar keel "Sanne de politie heeft toch gezegd dat wij het niet mogen weten?"

"Maar mam waarom niet? En.." verder kom ik niet want m'n moeder kapt me al af.

"Sanne! Ik heb geen idee, kun je alsjeblieft stoppen met al die vragen?" en ze loopt weg, ze loopt gewoon weg! Ik weet het zeker er is meer aan de hand.