Kiedy runie niebo

Prolog: Mam dość, Alexandrze

Anglia, Londyn

29 listopada 2008 roku

Alexandrze!

Dziś, kiedy emoc­je opadły, jes­tem w sta­nie na­pisać do Ciebie bez gniewu. Bez pre­ten­sji, bez złości. Zdałam sobie ze wszystkiego spra­wę, nie będę już o Ciebie za­biegać. Przep­raszam za wszystkie żałosne wiadomości, które ode mnie ot­rzy­małeś niedługo po tym, jak wyprowadziłeś się z domu. Byłam w proszku, nie wie­działam, jak się zacho­wać, ponieważ tak mi Cię brakowało. Nie pi­sałeś, nie dzwo­niłeś. Za­wiodłam się wte­dy na To­bie. Tęskniłam, tak bardzo tęskniłam, nie pot­ra­fiłam Ci źle życzyć i przez to jeszcze bar­dziej cier­piałam. Zro­biłeś ze mnie naj­smut­niej­szą ko­bietę w tym kra­ju, ale dzięki Tobie dużo zrozumiałam.

 

Nasz związek od początku nie miał sensu. Nie rozumiałeś słów miłość i wierność, nie mogłam Ci zaufać. Na samym początku byłam w stanie to zrozumieć — pierwszy raz  się zakochałeś, przynajmniej tak mnie zapewniałeś. Jednak po roku kłamstw, codziennych kłótni, wyzywania i rozkazywania. Mam dość.

           

Mam dość Ciebie. Mam dość tego, że mną poniewierasz i zachowujesz się, jakbym nie istniała. Ale na szczęście teraz, na spokojnie, bez Twojej obecności i wściekłego spojrzenia mogę to wszystko napisać.

 

Wierzyłam, że możemy stworzyć przepiękny związek. Że będę mogła na Ciebie liczyć w każdej chwili, że będę dzieliła z Tobą przyszłość. Że będziemy szczęśliwą i kochającą się rodziną. Ale nie da się stworzyć rodziny bez miłości.

Zakochiwałam się w Tobie coraz bardziej każdego dnia, każdej nocy spędzonej z Tobą. Wierzyłam, że dzięki temu związkowi odnajdę nareszcie drogę swojego przeznaczenia.

Zawsze twierdziłeś, że będziesz mnie kochać aż do śmierci. Aż do momentu, kiedy runie niebo.

Dla nas już runęło.

Twoja na zawsze,

 Ashlynn