The tree (girlxgirl one-shot) {dutch} ✔️

the tree (dutch)

Olivia tikt nerveus met haar voet. Nog 10 minuten en dan kan ze naar het park, naar de holte in de grote eikenboom, naar haar dagboek. Ze schrijft er bijna iedere dag in. Ze schrijft erin over alles wat gebeurt in haar leven, haar grootste geheimen … Ze schrijft erin over… neen, ze mag er niet aan denken. Ze mag niet denken aan háár. Olivia blijft de belofte aan haarzelf dat ze er niet aan zal denken breken. Olivia ziet eruit als een normaal 17-jarig christelijk meisje uit Brighton. Ze heeft lang, bruin, golvend haar, waardoor haar groene ogen goed uitkomen. Ze gaat elke zondag naar de kerk met haar ouders en jongere broertje, Toby. Eigenlijk noemt hij Tobias, maar hij hoort liever Toby. Olivia zelf hoort ook liever Liv dan haar volledige naam.  Dan gaat de bel en ze schrikt wakker uit haar dagdromen. Ze begint haar spullen in de rugzak te steken. "Olivia, kom als je klaar bent nog even hier. Ik wil het met je hebben over je punten", hoort Olivia de leerkracht zeggen. Ze kijkt op en ziet nog net Lucy, haar beste vriendin, het lokaal uit lopen. Waarom heeft die zo'n haast?, vraagt Olivia zich af. Ze besluit het van zich af te schudden en gaat naar de leerkracht. Ongeveer 20 minuten later gaat ze, na een hele preek over dat ze afgeleid is, dat haar punten minder goed zijn en een heleboel extra oefening meegekregen te hebben, eindelijk het lokaal uit en vertrekt ze richting het park. Onderweg haalt ze vlug haar iPod boven en begint naar muziek te luisteren. Het liedje secrets van Mary Lambert galmt door de oortjes. Als ze er is, moet ze nog even wandelen om aan de andere kant van het park te raken. Daar staat de boom waar ze vroeger met Lucy speelde. Moest die boom kunnen zien, zou hij de 2 meisjes heel vaak samen hebben zien spelen. Hij zou ze hebben zien opgroeien. Zou hij hebben kunnen weten wat er nu allemaal gebeurd? Zou hij het hebben kunnen zien aankomen? Want Olivia zag het zeker niet aankomen. Nu ziet de boom de 2 meisjes nog zelden samen. De afgelopen maanden gaat Olivia alleen, om haar dagboek aan te vullen. Ze kan het niet riskeren dat haar ouders het dagboek zouden vinden, dus verstopt ze het in de boom. Ze kan zich alleen maar voorstellen wat haar ouders zouden doen. Het zou zeker niets goeds kunnen zijn. Onderweg naar de boom lopen 2 kleine jongentjes voorbij. Ze zien er gelukkig uit. Was ik dat maar, denkt Olivia. Ze kijkt naar de grond en loopt verder. Ze ziet dat het pad waarop ze loopt langzaam van steentjes overgaat in een pad van schors. Ze weet dat de boom nog maar 1 bocht weg is. Ze kijkt op als ze de bocht om is en ziet de boom. Ze glimlacht bij de herinneringen aan de tijden dat zij en Lucy hier vaak kwamen. Ze mist die tijden. Herken je dat? De tijd waarin je nog geen flauw benul had van hoe de wereld in elkaar zat missen. Toen waren er geen problemen, geen zorgen en al zeker geen tranen die gelaten worden voor iets dat niet alleen fysieke pijn is. Haar glimlach verdwijnt zodra ze iemand met de rug naar haar toe ziet staan. Ze kan het gezicht niet zien, maar weet onmiddellijk wie het is. Ze herkent de persoon aan het lange, blonde, steile haar en aan de lichtroze jas. Lucy. Op dat moment draait Lucy zich om en ziet ze Olivia staan. Olivia staart naar het zwarte boekje in Lucy's handen. Haar dagboek. Het is open. Lucy weet alles. Olivia wil weglopen, maar kan niet bewegen. Ze wil huilen, maar er komen geen tranen. Ze wil schreeuwen, maar er komt geen geluid uit haar keel. Lucy komt langzaam dichterbij. "Hou je van me?", vraagt Lucy zacht als ze nog maar 1 meter verwijdert is van Olivia. Haar stem gaat de hoogte in op het einde van haar zin. Olivia weet dat dit betekent dat Lucy nerveus is. "Je bent mijn beste vriendin", antwoordt Olivia nadat ze de moed vond om te antwoorden. "Je weet dat ik meer bedoel, Liv. Ik was de afgelopen weken zo bezorgd om je. Je was afwezig, ook al stond je naast me. Dat is niet normaal voor jou. Ik wou hier komen om na te denken en ik moest denken aan die holte in de boom die we vonden. Weet je nog, hoe we daarin steeds onze snoepjes in verzamelden zodat we ze later allemaal in één keer zouden kunnen opeten?”, Lucy’s mondhoeken krullen omhoog in de vorm van een glimlach. Ze mist die tijden. “Ik keek en vond dit boekje. Ik dacht dat het een gewoon notitieboekje was en begon te lezen. Toen merkte ik dat het over jou ging. En toen zag ik een paar pagina’s verder mijn naam. Dus moest ik wel verder lezen.”, gaat ze verder, “Waarom heb je me nooit gezegd wat je voor me voelt?" Lucy is aan het wenen. Zelfs als ze weent, is ze prachtig. "Omdat het niet natuurlijk is", antwoordt Olivia, "en jij zou toch nooit hetzelfde voor mij voelen. Het zou alles alleen maar gênant maken." Olivia kijkt naar haar voeten en er rolt een traan over haar wang. Die traan wordt gevolgd door nog meer tranen. Lucy tilt Olivia’s kin op zodat ze verplicht is om in die heldere blauwe ogen van Lucy te kijken. Die ogen waarop ze verliefd geworden is. "Hoe kan je dat nu weten?", vraagt Lucy op een fluistertoon. Nog voordat Olivia met een antwoord kan komen, voelt ze Lucy's lippen op de hare. Ze smaken naar tranen, maar het moment kan niet perfecter zijn. "Waarom deed je dat?", is het enige wat ze kan uitbrengen als lucy’s lippen de hare veel te vroeg verlaten.

"Omdat ik ook van jou hou"

~ vergeet niet te stemmen, reageren of volgen! Het is maar 1 tikje en ik word er blijer van :) ~