KüÇüK KıZ

'..🌼🥀⛓️..'

Küçük kız imkansızın gerçek olabileceğine inandı hep ama artık yoruldu ve kendisine bırak böyle kalsın gerçekleşmesin imkanlar, hayaller dedi. Umudu öylece azdı ama hayalleri çoktu, hayal kurmaktan vazgeçmedi asla. Küçük kız her gece kurduğu hayallerle yaşadı. Hayallerini dinleyenler engel de olmadılar ona hatta hayallerine hayal kattılar ve o da onları hayallerine kattı. Her dinleyeni değil tabiki gerçekten değer verdiklerini.. Böylelikle daha da güzelleşti hayalleri. Ne kadar imkansızın gerçekleşebileceğini düşünsede bunu umut etmekten çok ayrı tuttu. Sadece bir kere gerçekten inandı, umut etti o da yalandı, canıını yaktı. Hayallerin sınırına gelirsek bence bi sınırı olmalı. Eğer olmazsa kendimizi gerçeklerden o kadar o kadar soyutlarız kii asıl yaşantımızı unuturuz, gerçekler daha çok canımızı yakmaya başlar diye düşündü kız. Ve küçük kız asla hayal kurmaktan vazgeçmedi. Öylece inandırmak istedi kendini işte. Öyle güzellerdiki öyle çok yer edinmişlerdi kii içine rüyalarına bile girdiler. Sadece tek sorun vardı. Onun hayalleri öyle öyle ulaşması kolay değildi. Başta hep uzağında kaldı. Herşey nötrdü, hiçbirşey değişmedi. Yaklaşmak istedi korku önüne geçti. Hep bi ihtimallerle yaşadı. Ya böyle olursa, ya olmazsa dedi. Cesaret edemedi. Ve en son tüm cesaretiyle tıpkı kelebeğin ateşe uçması gibi hayallerinin başlangıçlarına doğru kanat çırptı. Ama hala içinde bir korku vardı. Daha başlangıcında bile yenemedi bunu. Ve işte o an, işte o an o güçsüz ama aslında çok güçlü olan o küçük kız bi anda attı adımını ne yavaş ne hızlı bi anda yürüdü, bi anda uçtu kelebek ateşe.. Canı yanarak, gözyaşarı akarak.. Ve sonra ne mi? Hayır, olmadı. Hiçbirşey güzel olmadı. Korktuğu oldu KAYBETTİ...!! Artık onu hayata tutacak ne hayalleri kalmıştı ne de o tutunduğu ufacık umudu... Kaybetmişti artık küçük kız, tüm benliğiyle. Geriye sadece onu üzünüye boğacak tatlı ama aslında acı geçmişi, ve artık acıdan başka hiçbir şey hissetmeyen bir kalbi kalmıştı. Biraz zaman geçti. Küçük kız başlarda çok zorlansa da alışmaya başladı. Ama hala içinde bir burukluk vardı, geçmiyordu. Neyse ki aynı kendi gibi aynı hisleri paylaştığı ve hatta aynı acıları çektiği iki dostu vardı. Küçük kız hiçbir zaman onların yanında gözyaşı dökmekten çekinmedi. Çünkü biliyordu ki onlar kendisini dinlerdi,anlardı. Küçük kız her ne kadar hayalleriyle, o ufacık umuduyla yaşamış olsa da bu iki melek sayesinde de hayatta kaldı. Belki de onlar için hayattaydı. Küçük kızın moralinin bozulması an meselesiydi. Ufacık şey bile onun kahrolmasına yetiyordu ama bu sefer hüngür hüngür ağladığı, sessizce ağladığı geceler gibi değildi küçük kızın gözyaşları.. Artık gerçekten yorulmuştu. Bu sefer gerçekten vazgeçmişti. Oysa ilk vazgeçtim dediğinde anlamıştı ki vazgeçmemişti ama bu sefer evet gerçekten vazgeçmişti. Ve artık hiçbir şey hissetmiyordu. Evet üzgün değildi ama mutlu da değildi... Küçük kız artık hiçbir şey için uğraşmıyor, herşeyi oluruna bırakıyordu.Çünkü anlamıştı kii hayat istediğine istediğini yaşatıyordu. Çünkü hayat insanların sadece bir başlangıcı ve sonu olduğunu anlatan basit ama bir o kadar da karmaşık bir sözcüktü. Çünkü hayat insanın ona nasıl bir bakış açısı izlerse onu vereceğini gösteren bir kanıttı.. Çünkü hayat yaşamaktı. Ve küçük kız artık sevinci de üzüntüyü de anlık yaşıyordu. Herşey kafasındaydı. O herşeyi kendi içinde yaşıyordu. Herşey düşüncelerinde hapsolmuştu. Kim bilir küçük kız daha neler yaşadı. Belki de birgün çok farklı olmuştur hayatı ha belki de tüm düşünceleri, tüm yaşantısı değişmiştir, belkide artık mutluluğu en derinine kadar tadıyordur. Belki de hiç mutlu olamamıştır. Dedim ya hepsi düşüncelerde saklı ve bu düşüncelerin sahibi aslında çok yakında saklıydı... 🌼🥀⛓️.