အနေနီးပြီးအလှမ်းဝေးနေတာ..
ပြန်မချော့ဘူးမှန်းသိရက်နဲ့စိတ်ဆိုးပြီး အော်ခဲ့မိတာ ကိုယ့်အပြစ်ပါလေ...
တကယ်တော့ ကျနော့မိဘတွေက နိုင်ငံခြား မွာkoreaမှာကျောင်းတတ်ချင်တယ်ဆိုပြီး ပူဆာလို့ ကျနော်ကဒီကိုရောက်လာခဲ့တာ..
မိဘတွေက သူတို့ အရမ်းခင်တဲ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ နေရမယ်တဲ့...အဲ့အိမ် က တော့ ''ဦး''ဆိုတဲ့ လူရဲ့အိမ်ပေါ့...
ခင်ဗျားတို့ကိုပြောပြမယ်...
ကျနော် ဦး ကို ချစ်တယ်.. ချစ်တယ် ပြောနေတာကို ကျနော့ကို အ လေး မထားဘူး...
မင်းက ငယ်ပါသေးတယ်တဲ့ တစ်ခါလာလည်းဒါပဲ...
အဲ့နေ့ကအကြောင်းပြော ပြမယ်...
"ဦး''
"ဟင်''
"ကျနော့ကို ဒီနေ့လာကြိုပေးပါလား..ဦးနဲ့သွားစရာရှိတယ်..''
"Omm. .အရင်ချိန်ပဲလား..''
"ဟုတ်''
ဒီနေ့ဘာနေ့လဲဆိုတာ ဦး မမှတ်မိဘူးထင်ပါတယ်...ဒီနေ့က ကျနော် နဲ့ ဦးပထမဆုံးစတွေ့တဲ့နေ့လေး...
ဦး မမှတ်မိလည်းရတယ်..ကျနော်တစ်ယောက်တည်းမှတ်မိနေလည်းအဆင် ပြေ
ပါ တယ်..
အဲ့ဒါကြောင့်ဒီနေ့ ဦးနဲ့ စားသောက်ဆိုင် တစ္ခုမွာ ညစာ အတူစားမယ်..
ပထမဆုံး စတွေ့ခဲ့တဲ့အကြောင်းလေးတွေပြန်ပြောမယ်...အတူတူ ရယ်မောပြီး ကျနော့အချစ်တွေကိုလက်ခံလာအောင်ပြောမယ်..
"ဦးကနောက်ကျလိုက်တာ''
ကျောင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီးစောင့်နေခဲ့တာ 1နာရီနီးပါးရှီပြီ...ဖုန်းဆက်မို့စဉ်းစားပြန်ရင်လည်း
ဦးအလုပ်မပြီး သေး လို့ထင်တယ် ဆိုပြီးမဆက်
ဖြစ်...
နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက် ကြာတော့ ရောက်
လာပါပြီ...ခြေထောက်တွေ လည်း တောင့်နေပြီမို့လို့ ကားထဲအမြန်ဝင်ဖို့စဉ်းစားလိုက်တယ်...
"Sue young က သူသွားချင်တဲ့နေရာလေးရှိလို့
လိုက်ပို့ပါဆိုလို့တဲ့'' သူနောက်ကျသွားတဲ့အကြောင်း
ကိုဖြေရှင်းချက်ပေးနေတယ်..
ကျနော် ဟက်ခနဲ ရယ်မိသွားတယ်...
"ကျနော်က ဦးအတွက်အဖြစ် မရှိတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲ''
