O andan sonra ellerimi yavaş yavaş bırakıp gittiğinde biliyordum seni son defa göreceğimi. Bu beni üzüyordu evet ama mutlu da olmuştum. Dünyanına beni mutlu ettiği tek duyguya bir karşılık bulunmuştum.
Bana her hafta mektuplar yazıyordun. Hepsinde farklı farklı cümleler farklı farklı sözler farklı farklı duygular vardı.
Ama değişmeyen tek şey aramızdaki sevgiydi.
Uzun bir süre devam etti bu mektuplar savaşın sonlarına geldiğinde artık sadece dönmeni bekliyordum. Son hafta olduğu için mektup yazmadığını düşündüm.
Seni o bıraktığım tren istasyonunda karşılamak için gelmiştim yanına. Ama yoktun. Saatlerce bekledim. Kaç saat bekledim hatırlamıyorum bile.
Gazete için kütüphane'ye gittiğimde savaşta şehit düşen kişilerin asılı olduğu bir liste vardı. Tanıyabileceğim birisi var mı diye baktığımda en alt sırada seni görmüştüm.
Ağlamak istiyordum o an. Ama gözyaşlarım çıkmıyordu gözlerimden. Tek bir anda her şeyim bitmişti.
Tamamen gitmiştin.
2005
Senelerce mezarını aradım. Şehit olan sadece birkaç kişi gelebilmişti Kore'ye. Seni bulamamıştım.
Seneler sonra bir haber için araştırma yaparken karşıma çıktın. Aynı ansızın kütüphane'ye giderken çıktığın gibi.
Altmış sene sonra buldum ama. Ömrüme birkaç sene kalmışken sonsuza sevgilime kavuştum.
Seni seviyorum sevgilim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bu mini fici okuduğunuz için çok teşekkür ederim. düşüncenizi belirtiniz lütfen. sizi seviyorum. 💖
