Sokak Çocukları

Köprünün altında

"Bir köprünün altında birbirine -tek bağımız sevgi- sözünü ant içmiş 9 kişilik büyük ama hayalleri küçük olan bir aile idi.onların ne paraya ne eve ne de yemeğe ihtiyacı vardı.Çünkü onları hayatta tutan tek şey sevgi idi.Sevgi onların hem karnını doyurur hem de sıcak bir yuva olurdu.Onlar kimseye zarar vermez dürüst ahlaklı ve kalbi temiz insanlardı.kimseye bir şeyi dokunmayan bu insanlara karşın neden başkaları onlara dokunuyordu,mutluluklarına engel oluyordu.işte hikayemiz artık herkesin ön yargılarından bıkmış Ahsen'de başlıyor.Ahsen hafif esmer,temiz,ahlaklı ve dürüst bir insandı.Bir kardeşi mevcut değildi belki ama 3 kalbi kocaman ve umut dolu arkadaşları vardı.Bu üç arkadaşının ismi Çetin, Enes ve Safa idi. Bu Dünya'da sadece 4 çocuk varmış gibi yaşıyorlardı. Çetin kızıl bir çocuktu, Enes kirli bir sarışın, Safa ise esmer ve daima dış görünüşüne dikkat eden bir çocuktu.Köprünün altında kutudan ve plastikten oluşmuş gizlenmiş gibi ve içinde 9 kişi olan küçük eski sözde bir evdi, her şey Ahsen'in takı satmaya başladı gün oldu; "

O gün aslında çok heyecanlıydı, En güvendiği ve her  sırrını paylaştığı arkadaşı Safa ile günlerce uğraştığı renkli takıları satmak için çarşıya ineceklerdi.Ama tek korkusu zabıta vardı,zaten bu ev bile sayılamayacak köprünün altında yaşamalarına zor izin vermişlerdi. Şimdi yakalanırsa tüm emekleri boşa gidecekti.Buna hiç niyeti yoktu o yüzden karalı bir şekilde evden çıktı.saçı düzenli taranmış elbise biraz eski ama şık bir kıyafetti. Safa'nında hazırlanmasını bekleyip çarşıya doğru inmeye başladılar.İnsanlar alaycı gözlerle bakıyordu çocuklar buna alışmıştı ama kasaba halkı daha alışamamıştı.Her zaman bakıp onları küçümsüyordu.Ahsen tezgahını kuracak küçük bir yer buldu ve birbirinden renkli olan takıları tek tek  bir altın gibi dizdi. " Safa sence de insanlar bizi küçümsüyorlarmı yoksa herkese karşımı böyleler "." Hayır onlara göre biz birer yaratığız, ama boşver ben zamanla alıştım elbet bir gün sende alışacaksın, şimdi sen takı satmana bak "." Ama hiç kimse göz ucuyla bile bakmıyorlar ".Safa hiç bir şey söylemedi sanki takıların satılmayacağını biliyordu.Ahsen'de yavaş yavaş hissediyordu.Artık insanların taş kalbini anlamıştı ... 

Akşama kadar beklediler bir ara bir kadın geldi takılara baktı beğendi ama yanında duran arkadaşı bizi işaret etti kadın kafa salladı ve gitti.O zaman anlamıştı Ahsen bu kasabada hiç bir şey satamayacaktı o yüzden eve döndüler ama Ahsen bu işi yapacaktı.Önünde kendi kendilerine kurdukları bir engelde olsa Safa Ahsen'in bu çok üzülmüştü belki de bir plan Düşünme zamanı gelmişti ....