An unfair world[one shot]

An unfair world

Kaunting oras nalang ang natitira, kaunting kaunti nalang.

Siguro nga ay hindi na mababago ang ganitong sistema. Kahit anong gawin ay hindi parin magbabago. May aangat at babagsak. May pipiliin at hindi.

Kailan ba magbabago ang lahat, hindi na ako natutuwa.

Kailan ba ako natuwa?

Nakakaasar ang ganito.

Dinampot ko nalamang ang mga gamit kong nakakalat sa sahig ng cr. Kahit na basa sila ay wala akong pake.
Kahit anong gawin ko ay hindi ko sila kayang labanan.

Mayaman at mapera sila, ako naman ay isang hamak na tao lamang.
Sakanila kakampi ang lahat, at ako naman ang huhusgahan.
Ito ang sinasabi kong unfair.

Lagi nalang akong ginaganito nina May, ang grupo nilang ginagalang. Paanong hindi gagalangin e sila ang may ari ng school na ito.
Meron mang makakita ay walang magsasabi ng totoo, takot silang mabully at maexpel.

Pinunasan ko angbpumutok kong labi, gawa ito ni May ng sampalin niya ako.
Hinawakan ko naman ang braso ko, ramdam ko na may pasa ito. Ikaw ba namang hampasin ng map.

Sanay na ako sa mga ginagawa nila, hindi ko narin maramdaman ang mga pananakit na ginagawa nila. Ang pagsusumbong para saakin ay para lamang sa mga taong tanga.

Kahit naman siguro mag sumbong ako ay ako parin ang babagsak. Ganan ang mundong ginagalawan ko. Ang mundong para lamang sa mapepera ang saya at hustisya.

Hindi ko narin magawang tumawa, ni ngumiti ay hindi ko magawa.

Lumabas ako ng banyo daladala ang mga gamit kong basang basa.

Paglabas ko naman ay sumalubong nakaagad saakin ang mga tinginan. Hindi narin ito bago para saakin, ang mga bulungan ay agad na lumaki.

"Ayan nanaman siya o, binugbog nanaman ata ng grupo ni May. Bobo kasi e, tatanga tanga." bulongbulungan.

Nakatingin lamang ako sa sahig, walang ka emoemosyon lang. Sanay na sanay na ako sa unfair na mundong ito.

Dumeretsyo na lamang ako sa nurse office, gagamutin ko ang mga sugat ko.

Nang makarating ako ay agad akong sinalubong ni Ms. Anya. Ang nurse dito.

"Nandito kananaman, siguro ay binugbog ka nanaman ni May. Nakakaawa kana." Sabi nito.

Hindi ko nalamang siya sinagot, siya lamang ang tumuring saakin ng ganito. Pero alam ko sa susunod ay magiiba rin siya. Siya na daw ang maggagamot ng mga sugat ko, wala akong magawa kaya hinayaan ko nalamng siya.

Nang matapos ang pangagamot niya saakin ay agad akong bumalik sa klase. Nakatulala lamang ako, parang bingi narin ako. Sa aking palagay, pagmimsan kasi kapag nag lalakad ako sa corridor ay hinndi ko narin amarinig ang mga sinasabi ng mga nakakakita sakin.

Mas mabuti na yung ganun, mas maayos.

Maayos ba talaga ito?

Nang matapos ang klase ay agad akong umuwi, nakakapang hina na.

Pumasok na akp ng bahay namin ng makarating ako duon. ang sumalubong naman saakin ay ang paghila saakin sa buhok ni ate.

Ihinampas niya ang muka ko sa batong pader, wala akong maramdaman. Basta nanahimik na lamang ako.

"Chinichismis nanaman ako ng mga p*tang*nang kapit bahay natin, dahil sayo. Ikaw na tanga ka ang may kasalanan. Bat pa kasi nabuhay ka." Sabi nito.

Nanatili parin akong tikom, mas maayoa na ito.

Maayos ba talaga?

"Tanga, huwag na huwag kang lalabas ng kwarto mo. Huwag na huwag kang magpapakita saaking tanga ka." Dinuduto niya ako.

Itinulak niya ako sa kwarto ko at isinara ang pinto. Narinig ko ang pagkalansing ng kadena. Mukang ikukulong niya ulit ako rito.

Mabuti nalamabg at meron ang tubig kaunting snack.

Mabuti ba talaga ito?

Tiningnan ko ang aking sarili sa salamin sa aking pader na basag na. Wala akong maramdaman na kahit ano.

Katabi naman ng salamin kalendaryong nakasabit, may bilog sa petsa 6, ngayon. At saka nakasulat ang eleven o'clock.

Mayon na pala iyon, birthday ko na. Labing pito na ako, muntik ko nang makalimutan dahil meroong mas mahalaga akong iniisip.

Kinuha ko ang cp kong nasa bulsa ko at tiningnan ang oras, five, fourthy nine. Anim na oras pa siguro, nagset nalamang ako ng time. Eleven o'clock.

Umupo ako at sumandal sa pader, kinuha ko ang mga pagkain ko at kinain iyon. Nag tira ako para mamaya, uminom ako ng tubig at nagpahinga.

Inisip ko ang lahat ng nangyari sa buhay ko.

October 6 2004 ako ipinanganak, may negosyo kami. Sa edad na lima ay namatay si mama, na bankrupt ang negosyo namin. Naging lasing gero si papa, si ate naman ay sa edad na labing anim ay nagliwaliw. Nauspital si papa, at dikalaunay pumanaw.
Kami nalamang ni ate ang magkasama, nakapag aral ako at laging bunubully.
At heto ako ngayon magisa na parang isang preso sa sarilo kong kwarto.

Sa sobrang dami kong iniisip ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako

Napaka unfair ng mundo, yun lang ang tanging isip ko. How could I live in thia kind of unfair world? How could I stay.
Yan ang tumatakbo sa isip ko habang natutulog ako.

Mayamaya pa ay may narinig akong tunog na ikinagising ko, agad kong kinuha ang cp ko at tiningnan ang oras.

Saktong eleven na, ready na ba ako?

Oras na.

Kinuha ko ang lubid at isinabit sa kahoy na nakausli sa kwarto ko. Sigurado akong hindi ito gagalaw o mapuputol nung una palang na naisip ko ito.

Para saakin ay ito ang punakamadali at magandang sulusyon.

Nang maayos ko na ito ay ipinulupot ko sa leeg ko ang nakapabilog na lubid.

Tama ba itong ginagawa ko?

Ewan?

Huminga ako ng malalim saka pinatimba ang upuang aking tinatayuan. Nanatili ako sa ereng nakalutang. Hindi makahinga, maraning tanong ang sumagi saaking isipan.

Tama ba ito?

Anong mapapala mo dito sa ginagawa ko?

Bakit humantong ang lahat ng ito sa ganito?

Ano nga palang pangalan ko?

Hindi ko nalamang napansin na bigla nalang pala akong napangiti. Nguniti ako!

"Anya, anya ang pangalan ko."

End√