tue-l'amour // taekook

prologue.

yer: morg.

"sizce bay kim.."

gözleri oyuncu bir alevle parıldarken, bulunduğu duruma rağmen gökyüzü kadar mavi ve ışıl ışıl bakan gözleri herhalde hala enerjik olduğunu haykırmak istiyordu. kan bulaşmış ellerini oturduğu sandalyede oyuncak mahiyetine sallarken etrafa kan damlacıkları bulaşıyor, bunu yaparken de oldukça eğleniyor gibi gözüküyordu.

"21. yüzyılın en büyük sorunu nedir?"

oturduğu sandalyeden ayağa kalktığında gökyüzü gözleri bana çarptı. herhalde, beni öldürmek istiyordu. yanıma gelip ellerini omuzlarıma koyduğunda kanımın tersten akmaya başladığını hissettim. her bir nefesi kalbimin atışını hızlandırıyor, beni öldürmeye yer arayan elleri, boğazımın yakınında, omuzlarımda volta atıyordu. masaj yaparcasına kullandığı beyaz eller sarmaşık misali boğazımı sardığında sorduğu soruya cevap vermek yerine bu eller arasında ölmenin ne denli hoş duracağını düşünmekle yetiniyordum.

"hadi ama.. hiçbir tahmininiz yok mu bay kim?"

etrafta kendi ellerime öldürdüğüm bedenler vardı, gözüm onlara ilişirken aslında aynı zamanda hem en güvenli, hem de en tehlikeli yerde olduğumu biliyordum. ona bir şey yapamayacağımdan öylesine emindi ki, elimde kanlı bir bıçakla gelip annesini öldürdüğümü söylesem, bana yine nefretle karışık bir aşkla bakar, sonra çekip giderdi. bunların hiçbirinden pişman değildim, bu yüzden artık şaşırmıyordu bile geberttiğim bedenlere. öylece bakıp gülerdi yalnızca. bugün bana sorduğu soruda da bir mana aramıyordum tam da bu yüzden, hayatımı alt üst edeceğini bilmeden. sükunetimden sıkılmış olmalı, dudaklarını büzerek karşıma geçti. bir çocuk gibi duruyordu fakat daha fazlasıydı. normal biri olsaydım, ondan başkasında gözüm olmazdı. giyimi, deli doluluğu, beyaz teni, ince beli.. öylesine güzel bir inci tanesiydi ki kim görse onu isterdi. benim içinse, ölü bir beden olarak çok güzel durabilirdi. böyleydi işte, bana fark etmiyordu, her insan ölmeyi hak ediyordu yalnızca. ben de dahil.

"bu çağın en büyük sorunu duygular bay kim. hiç kimse duygularını gerçekten tanımlayamıyor veya ifade edemiyor. ve hatta duygusuzluğu marifet sanıyorlar. oysa asıl olay insanların duygularını ve kendi duygularını yönetebilmekte. bunu becerebilmeyi bırakın, kimse düşünceleriyle baş başa kalamıyor bile. Bu sebeple çoğu kişi yalnız kalamıyor, kalanlarsa işte bay kim, yanlış anlamayın rica ediyorum, sizin gibi kafayı yiyor."

gözlerimde alaylı ışıltılarla kahkaha atarken gülmemek için kendimi tutmuyordum bile. ne kadar da cesurdu öyle benim karşımda, istesem şimdi öldürebilirdim onu oysa. beyaz teni, olabilirmişçesine daha da beyaz olacak, yavaş yavaş moraracak cesedi, gittikçe ağırlaşacak, nefes alıp veremeyen bedeni susacak ve beni rahat bırakacak... cebimdeki bıçağı aniden çıkardığımda onun da elinde özel yapım olduğu belli olan bir silah belirdi. birkaç ani adımla dibimde biterken silahı şakağıma, dudaklarınıysa kulağıma dayadı. hücrelerimden akan sinirle dolu kan, beni o hayvanı saldırma iç güdüsüyle dolup taşırırken dişlerimi sıkarak, ona zarar vermemek için yerime çivilendim. ikimiz de birbirimize çıkarlarımızla bağlıydık, ne elimdeki bıçağın ne de onun elindeki silahın bir işlevi olmadığını pekâlâ ikimiz de biliyorduk. sözlerle yakardı canımı, yapabilirse eğer. beynimi parçalasa, daha iyiydi diyeceğim birkaç kelamının başlangıcındaydık.

"sizinse en büyük sorununuz, aşk bay kim. sikik bir oğlanı unutamadığınızdan tüm bu nefretinizi öldürmek aşkına döndürdünüz. o aptalı içinizde yenemediniz, bu kadar adamı öldürebilecek güçteyken."

gülerken kulağıma çarpan tüm o nefeslerinden ve kelimelerinden nefret etmiştim. elleri yeniden boynumu sararken o da kelamını bitirdi.

"bırakın da bay kim, o kirli zihninizin nefretini size unutturayım. duygularınızı yöneteyim. izin verin bize Kim Vante. öldürmek aşkınızı, tarihin yazdığı en güçlü aşka çevirelim."