Magtatakip silim na pero hindi pa rin niya mahanap ang mga kaibigan. Hindi niya namalayan na napahiwalay na siya sa mga kasama niya. Kung hindi siya nagkakamali dapat ngayon ay nasa camping area na siya at nagtatayo ng tent. Kung bakit kasi naakit siya pagmasdan ang mga tutubi nagliliparan. Kailangan niya mahanap ang mga kasama bago pa man tuluyan mag agaw ang dilim. Her name is Olivia Manrique but her family and close friends used to call her Oli. She still remember her friends asking her to join the camping. She refused dahil naaalala niya ang wrong turn but they were very persistent.
She's not the type of person na outgoing. Some people think na masyado siyang stiff which is not true. Masyado siya reserve pagdating sa ibang tao but if they only tried to get to know her more. Nararamdaman na niya ang pagod kaya nagpahinga muna siya sa paglalakad. Napabuntong hininga na nagpalinga-linga.
Where are they? She's afraid of dark. Gustuhin niya man tawagan ang mga ito pero drain na ang battery ng phone niya. Hindi sa kalayuan nakarinig siya ng tahol ng aso. Nabuhayan siya ng pag-asa sa narinig. Nagmamadaling dinampot ang bag at tinunton ang tahol ng aso.
Huminto siya sa paglalakad ng marinig ang kaluskos ng mga dahon. Dahil nagdidilim na hindi niya gaano maaninag ang daan kaya nagmamadaling binuksan niya ang maliit na dalang flashlight only to her surprise ng isang napakalaking aso ang bumungad sa kanya. Gulat sa nakita ay napasigaw siya at nagmamadaling tumakbo pero hindi niya napansin ang nakausling ugat kaya nawalan siya ng balanse. To her horror dere-deretso ang dausdos niya pababa. Isang ugat ang nakapitan niya para hindi magtuloy tuloy pababa.
Gusto niyang maiyak sa sitwasyon niya ngayon.Dahan dahan siyang humiga at pinakiramdaman ang sarili. Nararamdaman niya ang mga galos sa braso.
Dito na ba siya mamamatay? Her body started to feel numb. She's sleepy. She groan in pain.
Before she lost consiousness she saw the dog wagging its tail.
Samantala nagising siya dahil sa pagdila ng aso sa mukha niya. Dahan dahan niyang idinilat ang mga mata.
Takot ang unang naramdaman dahil sa asong bumungad. She stop herself from screaming.
"Hey, don't bite me doggie." she murmured.
Tumahol ito na tila naiintindihan ang kanyang sinabi.
"Good dog." she smiled to herself "I almost got myself killed because of you. Yun pala mabait ka naman."
Inilibot niya ang mata sa kwarto ng mahinto ito sa lalaking nakaupo sa sulok. Unti-unting gumapang ang takot sa kanya. She can't move, ku4mikirot ang kanyang binti at mga braso.
"Stay still." tumayo ang binata sa pagkakaupo at lumapit sa kanya. Nakapamulsa ang kamay na tinignan siya.
"Who are you?" she asked
"Your name is Olivia Manrique. Lives in Quezon City, 26 years old. A Presschool teacher." seryoso nitong usal
"P-pinakialaman mo ang gamit ko?"
"Of course, you are tresspasing. This is a private property and I can sue you for that."
She's scared. The man infront of her is dangerous. His voice is like a dagger that can cause wound anytime.
"I'm sorry. I got lost." garalgal kong bigkas.
"Lost." ulit nito sa huli niyang tinuran..
"Kasama ko mga kaibigan ko para magcamping pero naligaw ako." naiiyak kong turan
"Nasa kabilang parte sila ng kagubatan Ms. Manrique kung ang sadya mo ay camping. You take the wrong path kaya ka napunta dito."
Binuksan nito ang lampshade sa gilid ng kama. Naaninag niya ang mukha nito na nababalot ng mahabang bigote at balbas. Ang buhok na aabot na sa balikat. Iisipin niyang rapist ito kung hindi siya tinulungan. Why, balbas sarado ito kahit sino yun ang iisipin. Or lahat nga ba?
Maingat na inangat niya ang kamay para haplusin ang aso sa tabi niya. Tila maamong tuta na naghihintay makipaglaro.
"Can I stay for tonight? And if it's not too much to ask can you show me tomorrow the right way?" nahihiya man ay kailangan kong kapalan ang mukha. Dinilaan ng aso ang kamay ko.. I chuckled. Sweet.
He looked at me intently.
"You may stay until you're fully recover. I don't think, I can allow you to leave the house. You're bruise is all over your body. Baka kung mapano ka pag pwenersa mo ang sarili mo."
"This will take weeks to heal.. baka mag-alala na mga kaibigan ko."
"Nagradyo na ako. Nakausap ko na din ang mga kaibigan mo na magpapagaling ka muna."
"But-."
"Stop the argument. There's no way a car can go here. Suit yourself. Ihahatid kita pag magaling ka na." tinawag nito ang aso at lumabas na ng kwarto. Naiwan siyang naguguluhan.
Hindi siya nito sinagot kung ano ang pangalan. Bakit nasa ganito siyang sitwasyon. Naalala niya kung paano siya napasama ng mga kaibigan.
"Oli, natalo ka sa dare kaya kailangan mong sumama sa camping. C'mon girl, wag puro trabaho.
Dinare siya ng mga kaibigan niya na kunin ang number ng poging barista sa starbucks pero umiral yung pagiging mahiyain niya. Gwapo ang barista kung san sila madalas magkape. Napagkatuwaan ng mga kaibigan niya na hingin ang number nito at siya ang napiling idare. Natalo siya kaya pumayag na lang sa gusto nito.
Kung alam niya lang mangyayari to hiningi na lang sana niya ang number to. To much trouble and now what? I'm in the middle of woods.
Inikot niya ang mata sa interior ng kwarto. Screaming of elegance and wealth. He must be that rich para magkaroon ng ganito kagandang bahay sa gitna ng gubat.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
She closed her eyes and sighed. Wala pang limang segundo nang bumukas ulit ang pintuan. Pumasok ang binata na may dala-dalang pagkain.
Hindi alam ang gagawin bigla niya napwersa ang diin ng kamay sa kama.
"Ouch!"
"Don't move. I'll feed you."
Nagulat pa siya ng tumalon ang aso sa may paanan niya.
"He likes you."
Naguluhan pa siya sa sinabi ng binata pero agad din niya nagets ng tumingin ito sa aso.
"What's his name?" kuryuso kong tanong
"Raffy. Say ahh."
Masarap ang sopas. Siya ba nagluto?
"How about you? What's your name?"
Ibinaba nito ang bowl sa side table.
"Pierre Sebastian, milady."
"Thank you for saving me."
"Ikinagagalak ko, milady."
Tinulungan niya ako maubos ang sopas. Nahihiya man pero kailangan kong kumain ng marami para bumalik ang lakas. Tumayo ito matapos niya maubos ang tubig.
"Magpahinga ka na. Bagama't inapply ko sayo ang first aid ay hibdi pa rin sapat para mawala ang sakit ng katawan mo. Good night."
"Good night."
Matapos nito maisara ang pinto agad din siyang nakatulog dahil siguro sa pagod at sakit ng katawan.
