ESCAPING HIS OLD LIFE [ ONGOING ]

KABANATA 1

Panatilihin mo ang pag pa panggap mo Marcel. Ensayo ni Marcel at tumingin ulit sa salamin.

Kasalukuyan siya na nanunuluyan sa isang silid na inilaan nila Amihan sa kanya. May kaliitan ito pero malinis at presko ang hangin. Malayo ito sa bahay nila Amihan pero matatanaw pag dumungaw sa bintana.

Alam niyang tutol ang ama nito na isa palang respetadong Barangay Captain. Hindi naman masi sisi ni Marcel na mag duda at paghinalaan siya. Sino ba naman ang tatanggap sa kanya? Lalo at duguan siya puro galos at "walang maalala". Iyon ang alam nila kaya paninindigan na niya habang naririto siya.

Nagpapa salamat ako at naniwala naman sa akin si Amihan at nakita ko na talagang nagulat siya sa inakto ko na talagang wala akong maalala at may amnesia ako. Mas mainam ito para na rin sa kaligtasan ko at kaligtasan na rin ng naka paligid sa akin dito sa ma ituturing kong bagong tahanan at pagkatao ko.

Naaalala ko pa kung paano ako inalo ni Amihan nang kunyari ay akala niya ay nagwa wala ako dahil walang maalala. Hinawakan niya ang mag kabilang pisngi ko gamit ang dalawa niyang kamay at pilit akong pina pa kalma. Saglit akong natulala at na samyo ang kanyang natural na amoy. Napa mura pa ako sa isip nang ilapit niya ang kanyang mukha.

" Shhh., shhhh. Sir, huminahon ka. Huwag kang mag alala mahahanap natin ang pamilya mo. Ipag ta tanong natin sa kabilang bayan kung may nakaka alam ba na may nawawala silang anak, kapatid o asawa. Tutulungan ka namin, Barangay Captain si Papa. "  pag papa kalma niya sa akin. Kumalma ako kunyari,  at napa pikit bago tumango at dinama ang malalambot niyang palad sa aking pisngi.

Seriously Marcel, what were you thinking? Bahala na, ang importante ay walang maka alam kung nasaan siya.

" Ako nga pala si Amihan, pansamantala sa amin ka na muna tumuloy kung wala kang ibang mapupuntahan. Wala ka palang pangalan tatawagin na lang kita sa pangalan na Henry Cruz, okay ba iyon sa iyo? "  bakas pa rin ang pag a alala kay Amihan.

Puro tango na lang ang ginawa ni Marcel para hindi siya mabuko.

Flashback

"  Marcel! You don't have to do this. We can help you get away with it. Your Dad will find a way. We have connections, you don't have to run away! " His Mom was trying to convince him not to leave the mansion and just stay here and let them do all the talking.

Pero ayaw niyang sirain ang tiwala ng mga kaibigan at hayaan ang mga ito na mag suffer. Alam naman niyang mali ang ginawa ng kaniyang mga kaibigan kaya siya na lang ang lalayo at kung saan siya mapadpad ay siya na ang bahala.

"Mom, I can handle this. Just let me breathe and trust me on this okay? " he hugged his mom and kissed her forehead.

" Then where are you going? My poor poor son, what will happen to you? To your life. At least tell me where you plan to go? " his Mom was already having a breakdown so he answered.

"Somewhere in South Mom.  Don't ever look for me and broadcast it in any newspaper, TV, and Radio stations please Mom? "  he held his Mom on her shoulders.

"Consider me as your dead son, also tell this to Dad I know he will understand me." Marcel ended and went out of the mansion.

He turned around to have a glimpse of his once old life. The mansion where he grew up and once had a perfect life but now he has no choice but to leave. For the sake of his family, for the sake of his friends, and for himself.  He turned his back and left with just his wallet, driver's license, and ten thousand cash in hand.