"Bleau!" dinig kong tawag sa akin. Lumingon ako at nakita ko ang boy best friend ko.
"Ang bilis mo naman mag lakad," hingal na sambit niya.
"Sino ba kasing may sabi sayo na sundan mo ako?" taas kilay kong tanong sakanya at humarap.
Sinamaan niya lang ako ng tingin na ikinatawa ko naman. Umiling-iling ako bago siya talikuran at muling maglakad. Ngayon naman ay magkasabay na kami sa paglalakad ni Zyll.
Nagtungo na kami sa parking lot ng campus para makauwi na kami. Hatid at sundo ko itong si Zyll dahil magkapitbahay lang kami at dakila siyang tamad. We've been friends since kindergarten, magkakilala na ang parents namin dahil palagi kaming nasa bahay ng isa't isa. We are like siblings already. That's why he's so comfortable around me, to the point that he even tells me things he shouldn't. So nakakadiri kaya, pero madalas ay binabalewala ko nalang.
"Hoy, Asul! Nakita kita kanina, may kasama kang singket. Sino yon ha?" ani Zyll. Nilingon ko ito at sinamaan ng tingin.
"He's a transferee. I'm the class president. Natural lang na itour ko siya sa campus," pag sagot ko habang nakatuon sa daan ang tingin.
"Ahh transferee, pero kung makangiti wagas. Sus!" pang-aasar niya. Umirap ako bago siya tingnan muli ng masama.
"You're so maissue, Zyll. Of course I'd smile, normal lang naman na ngumiti ah. Tss," sambit ko nalang at hindi na siya pinansin.
"Normal lang maman ngumiti ah," panggagaya nito sa akin.
My eyebrows furrowed. Napa-iling nalang ako at niligay ang focus ko sa pagmamaneho. Hindi naman nag tagal ay nakarating na kami sa subdivision namin, I dropped off Zyll first then preceeded to my house.
Nang maiparada ko na ang kotse ko sa garahe namin ay agad naman akong pumasok sa loob at dumeretso na sa kwarto ko. I heard Yaya Aliah calling me but I just ignored her, I know na pipilitin na naman niya ako kumain kasama sina mama.
I don't know. Is it just me na ayaw talagang makasabay yung parents nila sa pag kain, I mean like kasi my whole life I've never been with them. Palagi nalang silang busy sa "work" nila. I understand naman na para sa amin din yun pero masama ba humingi sa kanila kahit kaunting oras lang. Kahit gamitin lang namin yung kaunting oras na yun para makapag-usap, makapagkamustahan, and everything that a normal family does. But no, they even get mad at me for that.
"Bleau, Please understand us. We're working for you din naman," sabi ni Mommy.
Nagkakasagutan na naman kami ni Mama at Papa. I tried to ask them on a family date on Sunday but here we are, arguing.
"Stop being so immature. Pasalamat ka pa nga binubuhay ka pa namin," sabat naman ni Papa na ikinagulat ko.
I furrowed my eyebrows.
"Hon! I think that was too much," pigil ni Mama.
"Don't throw that "Pasalamat ka pa nga binubuhay ka pa namin" shit on me. It's your responsibility and obligation to take care of me. Bakit? Ginusto ko ba na mabuhay sa mundong ito? Tell me, sino ba ang gumawa sakin?"
"Pa, all I was asking for was a date for the three of us. I just wanted to have fun with you and Mom but then here you are, isinusumbat ang pag-aalaga at pagbuhay sakin which really shouldn't be. I don't owe you anything." I said then walked away.
Tinawag ako ni Mama pero hindi ako lumingon. Sobra yung inis ko. Napuno na ako. How dare my father act as if I owe my life to him. It's his responsibility as a parent, kaya dapat lang naman na alagaan niya ako. I didn't ask him for me to be made.
