chapter 3

331 43 9
                                    

မြူတွေဝေနေတဲ့မနက်ခင်းကကိုရီးယားနိုင်ငံseoulမြို့ရဲ့အလှကိုပိုပံ့ပိုးပေးထားသည်

မှိုင်းညို့နေတဲ့ပတ်၀န်းကျင်နဲ့ချယ်ရီပန်းကြွေတွေကလည်းတစ်ဖက်ချင်းဆီလွင့်ကြွေနေသလိုကားလေးတစ်စင်းကလည်းကားလမ်းမထက်မှာငြိမ်သက်စွာမောင်းနှင်နေသည်

ကားထဲကလူတွေကလည်းငြိမ်သက်သောမျက်နှာထားနဲ့လိုက်ပါနေသလောက်မငြိမ်သက်တာနောက်ဆုံးခန်းထဲက၂ယောက်

"ဟေ့ရောင်ပြန်ပေးကွာအဲ့မုန့်ကငါ့ဟာလေမင်းပါသာစားချင်ရင်၀ယ်လာပါလား"

"သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းကိုဒါလေးတောင်မကျွေးချင်ဘူးလားမင်းကိုကျောင်းတုန်းကငါကယ်ထားသေးတယ်လေ"

"အဲ့ဒီလမ်းကူးနေတုန်းကားနဲ့မတိုက်မိအောင်ဆွဲတာကိုပဲတစ်ခုခုဆိုပြောနေလိုက်ကားမတိုက်ပဲမင်းဆွဲလို့ငါလမ်းပေါ်ကိုခွေးကျ၀က်ကျပစ်ကျတာလေအဲ့တာကျထည့်မပြောဘူး"

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကယ်တာကကယ်တာပဲလေမရဘူးဒီမုန့်ကိုငါစားမှာ"

"မရဘူးယောင်းနော်ငါစားမှာလို့"

ကားမောင်းနေရင်းနောက်ခန်းက၂ယောက်ကိုမျက်မှောင်ကျုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်စစတွေ့တုန်းအဲ့လိုလို့ကိုမထင်ထားတာအခုမှမျက်နှာဖုံးတွေကွာကျကုန်တာတစ်နေရာမှာတစ်ဖက်ကမ်းခက်တော်နေလို့တည်ငြိမ်လှပြီထင်နေတာအခုတော့ဟူးးးးးးးးးး

"ဟေ့အရှေ့ကကားမောင်းနေတဲ့လူကြီးကျွန်တော်တို့ကိုကြည့်ပြီးဘာလို့ခေါင်းခါနေတာတုန်း"

လှည့်လာပြီကိုယ့်ဘက်ကို

"မင်းတို့ကကလေးကလားနဲ့ငြိမ်ငြိမ်မှမနေတာမုန့်လေးတစ်ထုတ်ပဲဟာကို"

ပြောပြီးမှနောင်တရသွားသည်သူငယ်ချင်း၂ယောက်လုံးလက်သီးလက်မောင်းတန်းပြီး

"အမလေးယောင်းရေငါတို့ကိုကလေးတဲ့အံ့သြပဒီမှါလူကြီးကျွန်တော်တို့ကကလေးမဟုတ်ဘူးဗျ"

"ဟုတ်ပpark jiminထားခဲ့တဲ့ရည်းစားတွေကခင်ဗျားအသက်ထက်တောင်များသေးတယ်"

"အယ်...မင်းဘိုးအေမို့လို့ငါ့ဘက်ပြန်လှည့်လာတာလား"

@#&&&&#@%&&#$%&&$

CoNcOrDWhere stories live. Discover now