Rana aklına arkadaşları geldikçe ağlıyordu. Kendini bir türlü toplayamamıştı. Arkadaşları ile gittiği yerlerden geçerken tüm acıları tekrar gözlerinde canlanıyordu.
Annesi Rana'nın kafasını dağıtmasını istediği için eski evlerinde oturan kiracılarına misafirliğe götürdü. Rana kiracılarıyla koyu muhabbete başlamış gibi göründüğü için annesi mutlu olmuştu. Ama Rana'nın annesi bilmiyordu ki Rana'nın içinde ne fırtınalar kopuyordu.
Çay içecekleri sırada zil çaldı. Rana'nın arkadaşı yani ev sahibinin kızı Merve kapıya bakmaya gitti. Yaklaşık 3 dk sonra Merve içeri girip:
- Rana kapıda biri seni soruyor, dedi.
Rana "Tamam canım geliyorum." diyerek kapıya yöneldi. Kapıya geldiğinde karşısında gördüğü insanı görünce sendelenmesi bir oldu. Karşısındaki sesle kendisine geldi. Bu ses Hasan'a aitti.
- Rana Hanım ben eşimi bırakıp gittiğim için çok üzgünüm. Aklım başıma geldi. Lütfen yerini biliyorsanız söyleyin. Ondan özür dileyip kendimi affettirmem lazım, dedi.
Rana korkarak "Bilmiyorum." dedi ve kapıyı Hasan'ın suratına kapattı. Hasan kapıya ne kadar vurup "Lütfen Rana Hanım açın." desede Rana içeri gidip:
- Özür dilerim. Benim eve gitmem lazım, dedi. Pardesüsünü giyip dışarı çıktı. Hasan hâlâ kapının önündeydi. Ama Rana ona bakmadan, cevap vermeden otobüse binip gitti. Çünkü korkmaya başlamıştı. Evine geldiğinde Hasan'ın da arkasından geldiğini fark etmişti. Rana:
- Lütfen peşimi bırakın. Ben hiç birşey bilmiyorum, dedi. Hasan:
- Bakın ben çok üzgünüm. Biliyorum bana kızgınsınız. Ama benim Havva'yı bulmam lazım. Aylardır ona neler çektirdiğimi biliyorum. Ama...diyerek ağlamaya başladı.
Rana dayanamayarak içeri aldı Hasan'ı. Hasan ağlamaklı bir sesle neler olup bittiğini sordu.
Nutellalarım üzgünüm biraz geç oldu ama telafi edeceğiz. Vote ve yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyoruz ♥ ♥ ♥
