x and y→komahina

dianthus caryophyllus

Yanlış anlaşılmalar, bu kadar büyük bedelleri doğurmamalıydı.

Koşuyor kahve saçlı genç, ne çalılar yüzünden yarılan kollarını ne de yaptığı şeyin sonuçlarını umursamadan koşuyor. Tüm bu sık orman, belki de onları yavaşlatmayı başarır, kaçmalarına fırsat tanır. Belki de gecenin hükmünde kalmış bu ormanda çürük ruhlarını çoktan kaybetmiş bedenler hayvanlara yem olur, kendi kendilerini yok ederler. Ne kadar imkansız hayaller bunlar...

Derken ulaşmaya çalıştığı yegâne yeri, aşık olduğu çocuğun yaşadığı kuleyi görüyor Hajime Hinata.

Bina yosun tutmuş ve oldukça eski gibi ki bu kötü bir şey değil, sanki masallardan çıkmış gibi aksine. Geçmiş günler geliyor aklına o an, burayı tıpkı Rapunzel'in kaldığı kuleye benzettiğinden olsa gerek Nagito'yla prensesim diyerek dalga geçmesi tarzı hatıralar bulunduğu durum ne kadar sıkıntılı olsa da onu gülümsetebiliyor.

Peki ya gülümsemesi ne kadar doğru? Yaptıklarının sonucu elinden tüm mutluluğunu alabilir, en azından son kez de olsa gülümsemeli mi kahve saçlı?

Bir yandan binanın kapısını açıp en tepedeki odaya tırmanan merdivenleri adımlarken diğer yandan da bunları düşünüyor işte, beyni ona acı vermek istercesine o günlere dönemeyeceğini hatırlatıyor. Aptal bir genç için acınası bir kader, huh?

En tepedeki odaya ulaştığında soluklanmak için durmuyor bile, şaşkın bakışlarla ona bakan beyaz saçlı oğlanın kolundan tutarak onu çekiştirmeye başlıyor, gerçi onu kim suçlayabilir ki? Duyduğu onca şeyden sonra özellikle.

"Hajime, ne oluyor? Kolların kanıyor, iyi misin?" bunları derken bir yandan da gözlerinin yaşadığı endişeyi yaşamasına izin veriyor saçları gibi beyaz kıyafetlere bürünmüş oğlan, tıpkı bir melek gibi görünüyor haberi olmasa da. Hajime Hinata'da bunun farkında olmuş olacak ki gözlerinden akmaya başlıyor yaşlar, bir yandan da endişe dolu sesi yankılanıyor odada.

"Çanlar çaldığında seni öldürmek için gelmiş olacaklar."