Bizi Biliyon İçimize Atıyoz

Daha ne kadar içimize atmaya devam edeceğiz?

Herkesin içine attığı bir şeyler vardır bu hayatta. Söylemek isteyipte söyleyemediği ve hatta kelimelerin, cümlelerin boğazında düğümlenip kaldığı. Söyleyecekleri dilinin ucuna gelmişken susar insan ve içine atar. Biliyor ki konuşsa karşısındakinin kalbini kıracak. Belki de gözyaşlarının akmasına sebep olacak. Onu defalarca kıran defalarca yarı yolda bırakan birisini üzmemek için susar insan ve içine atmaya devam eder. Sırf kırıldı diye kırmaz. Sırf sevdiği için söylenecek o kadar şey varken susmayı tercih eder.

Sahi bu zamana kadar içimize attığımız o kadar şey var ki söyleyemediğimiz. O kadar şey var ki yarım kalan. Yarım kalan kelimeler, cümleler ve şiirler.. O gittikten sonra her şeyin yarım kaldığını hissederiz. Kahvaltı yaparken karşımızda birisi olmaz yada bir film izlerken sarılacağımız birisi. Uyurken izleyeceğimiz yada elini tutup gözlerine bakarken 'seviyorum seni be' diyeceğimiz birisi olmaz mesela. Gidenin ardından her şey yarım kalır. Başta kendisi yarım kalır insanın. Onun gidişinden sonra yaşayamayız sanırız ama hayat devam ediyor bunu anlarız. Beraber el ele yürüdüğümüz sokaktan geçerken tek başımıza onun hayali bu sefer yanımızda olur. Yemek yediğimiz mekandaki o masaya tek başımıza oturur ve onun hayaliyle karşılıklı yeriz yemeğimizi. Sonra yolda giderken onun her seferinde dönüp vitrinine baktığı dükkanı görürsün ve boş boş bakmaya devam edersin. İçinden 'hadi hayatım gidelim' demek istersin ama o çoktan gitmiştir sonradan bunun farkında varırsın. Sonra yoluna devam ederken onu ilk öptüğün sokak lambasının altından geçerken gözünden bir damla yaş akar ve o akan yaşı silecek birisi yoktur yanında bunu o damla tek başına yere düşerken anlarsın. O gittikten sonra sen onun hayaliyle yaşarsın. Yemeğini tek başına yer ve tek başına izlersin filmini yastığına sarılarak. Acı ama gerçek sen tek başınasın.

Ve tabi birine alışırsın. Her anın her gülüşün o olur. Yanında saatler su gibi akıp geçer ve sen zamanla kavga edersin. Sonra bir gün o hiçbirşey demeden gider. Ve sen insanların 'neden' sorusuna cevap veremezsin sadece 'gitti' dersin. Karşında olsa saatlerce konuşmak istersin ama sonra susmaya ve içine atmaya devam edersin. Güvenemezsin insanlara ve tek başına kalmayı seçersin. Aslında tek bir kişinin varlığı da yokluğu da herkesi yok eder bunu da o gittikten sonra anlarsın...

" Sahi daha ne kadar içimize atmaya devam edeceğiz? "