beni tamamla, hyunin

kırılır kanadım

İntihar.

Kendimi bildim bileli, yaşadığım bu küçük kasabada nefes aldım. Yürüdüğüm yollar, girdiğim bakkal hatta evimizin paspası bile yirmi iki senedir tek bir kere olsun değişmedi.

Ama,
Ben değiştim. Olmak istediğim kişiyi kaybettim. Her sabah gittiğim bakkal yerine alt caddedeki mezarlığa gider oldum. Toprağa dokundum, onlarla sohbet ettim.

Düşündüm.
Buraya aidim, dedim. Hissettim, hissettiler. Ailem gittikçe kötüleştiğimi fark etti, şehir merkezinden buldukları pahalı doktorlara götürdüler. Geçmedi. Hissettiğim her neyse geçmedi, beni daha da çok takip eder oldu.

Bir gün şehir merkezindeki doktor randevumdan dönerken kahve içmek için meydana gidiyordum. İşlek caddede karşıya geçmem gerekiyordu. Ne olduğunu anlayamadım, ayaklarım benden habersiz adımladı.

İntihar.

Gözümü açtığımda, oradaydın işte. Toz pembesi saçlarınla neşeyle girdin odama. Gittikçe kötüye gittiğimi biliyordun. Sen söylerken duymuştum.

Özür dilerim.
Böyle tanışmak istemezdim. Giydiğim bu lanet olası tulumla ellerim bağlıyken sana bakamıyordum bile.
Acizdim ben, senin gibi biri için hastaydım.

" Hyunjin."

" Cevap vermeyeceksin sanırım, öyle mi ?"

Jeongin hemşire, psikiyatri servisinin en geç üyesiydi. Ve hastanenin en zor hastası Hwang Hyunjin'in hemşiresiydi.

" İlaçlarını neden parçalara ayırıp serumuna koyduğunu sormayacağım. Eğer seni birkaç dakika daha geç fark etseydim, mideni tekrar yıkamak zorunda kalırdık. "

" Keşke."

" Hm?"

Jeongin bir gün Hyunjin'i konuşturabileceğinden emindi. Güzel yüzlü, bu denli alımlı bu gence, -yaşını bilmiyordu fakat hemen hemen aynı yaşta olduklarını tahmin ediyordu- nasıl şizofreni tanısı konulmuş olduğunu merak ediyordu.

Ayrıca, silueti oldukça tanıdıktı. Ona Felix'i hatırlatıyordu.

İlaçlarını içirdikten sonra onu sandalyesine bindirip banyoya götürdü.
Bu şeye neden itiraz etmediğini bilmiyordu.
Hyunjin'i yıkamayı, yemek yedirmeyi, uyutmayı, krizlerini dizginlemeyi kabul etmişti.
Hem de zor bir vaka olduğunu bilmesine rağmen, sırt çevirmemişti ona.

İlk kez birisi ona yardım etmişti.

| angst mi bilmiyorum, cunku kendi hikayemin sonu kotu bitmisti